Terwijl wij ons gisteravond bezig hielden met de makelaar, vermaakten mijn medetrainees zich op het filmfestival. Een korte opiniepeiling toonde aan dat de film 'Tony Manero' op zijn zachtst gezegd nogal verschillend beleefd werd. Een treffend voorbeeld van 'smaken verschillen'.
Recensie 1
Mijn vriend vond het de slechtste film die hij ooit gezien heeft op het filmfestival. Jeroen vond het ook bagger. Ik kon er wel aardig mee leven, maar het was niet echt een film met veel verhaallijnen.
Een man wil graag als Tony Manero zijn (John Travolta in 'Saturday Night Fever') en heeft daar alles voor over in het Chili van Pinochet. Hij pleegt opeens een moord voor een TV. Hij pleegt dan nog een moord om een glazen vloer met licht te kunnen maken. Beetje raar allemaal, maar het gaat dus over dat hij zijn droom naleeft. Alleen wel op een depressieve manier.
Verder werd ik misselijk van de manier van filmen, maar dat was misschien mijn probleem. Dus: je hebt geen Oscar-winnaar gemist.
Recensie 2
De film gisteravond was erg leuk. Het was een Chileense film en ging over een man genaamd Raoul die bezeten was van de film 'Saturday Night Fever' en dan met name van de hoofdrolspeler Tony Manero. Hij deed er alles aan om op hem te lijken. Tegelijkertijd zag je ook de omstandigheden waarin Chilenen moesten leven. Ik dacht dat het de Chileense versie van 'Saturday Night Fever' zou zijn, maar dat pakte wel even anders uit.
Ik moet ook zeggen dat ik een paar keer behoorlijk geschrokken was en dat ik een paar keer plaatsvervangende gêne had. Sommige ‘romantische’ dingen hoefde ik niet in detail te zien. Bah. Het was gewoon goor en plat. Daar werd ik onpasselijk van, maar Anna en ik moesten ook zeker om de film lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!