Vandaag is het Wereld Aids Dag. Voor de dertiende keer alweer. Een gebeurtenis die vrijwel geruisloos voorbij is gegaan, ook bij mij, ondanks mijn gebruikelijke aandacht voor dit onderwerp. Slechts een enkele actie zoals Dance 4 Life weet nog de aandacht te trekken in de media. Die desinteresse is tekenend voor de huidige situatie. Het besef is er wel, maar het is geen actueel onderwerp dat (in de westerse wereld) hoog op de agenda staat.
Enerzijds staat de aidsbestrijding er goed voor: er worden meer mensen behandeld met aidsmedicijnen dan ooit tevoren en de prijs van die medicijnen is lager dan ooit. Reden tot grote vreugde, zou je denken. Anderzijds heeft die betere beschikbaarheid in de praktijk echter nog niet geleid tot grote verbeteringen. In Afrika slaat het virus nog steeds wild om zich heen en ook in de westerse wereld neemt het aantal besmetting (weer) toe.
Sterker nog: in de westerse wereld is er laksheid ontstaan over aids en hiv. Waarom zou je voorzichtig zijn als je met aidsremmers alsnog lang kunt leven? Het feit dat je er nog steeds aan doodgaat, is blijkbaar niet voor iedereen een goede reden. Aids is een vermijdbare ziekte, een ziekte die met een beetje goed nadenken uit te bannen is. Desondanks is het anno 2010, zo’n dertig jaar na de opkomst van de ziekte, nog steeds nodig dat er een Wereld Aids Dag is.
