Straatbeeld

Geniaal

Notaris

Gisteren een bezoek gebracht aan de notaris. Onvermijdelijk nu mijn beide ouders er niet meer zijn. Wat persoonlijke gegevens van mijn zusje en van mij genoteerd... en nu afwachten. Nu wordt bekeken of er niet toevallig ergens nog een ander, recenter testament is van mijn moeder - of dat er niet ergens ineens nog een extra erfgenaam vandaan komt. Het zou toch bijzonder opmerkelijk te noemen zijn als er spontaan een halfbroertje of -zusje opduikt...

Rommelige week

De avonturen van Puckie en Sofietje

Het was een rare, rommelig en verdrietige week. Papa die overdag veel weg was om dingen te regelen, mama die vanwege haar nieuwe stageplek een paar keer 's avonds afwezig was. Gelukkig was er een uiterst flexibele oppas om Puckie en Sofietje een paar keer op te vangen. (Dank, hartelijk dank!) Zondag zodoende maar even wat stoom afgeblazen in de dierentuin; een welkome afleiding.

Gelukkig waren er ook een paar lichtpuntjes te melden, waaronder natuurlijk de geboorte van een overbuurmeisje! Ook was Sofietje blij dat ze naar haar eerste proefles turnen kon en dat ballet weer begon, op een nieuwe locatie. Puckie was aangenaam verrast dat er zondag een vriendje met ons mee ging naar dierentuin.

De boom in

Trotse tuinman

Puckies enthousiasme bekoelde aanzienlijk bij het proeven van zijn eerste geoogste radijsje...

Afscheid

In Memoriam

Mijn moeder werd geboren op 26 oktober 1951, als jongste van een gezin van tien kinderen. Wat dat betekende? Altijd een huis vol familie. Met tien kinderen was het natuurlijk altijd al aardig druk thuis. Met alle partners erbij verdubbelde dat aantal en toen iedereen een eigen gezin kreeg verdubbelde het wéér. Toen ik voor het eerst bij mijn schoonfamilie over de vloer kwam en daar acht mensen zag zitten, de hele familie, was mijn reactie dan ook: "Waar is de rest?" Een huis vol familie, met zijn allen bij elkaar – dat was typisch iets voor mijn moeder.

In 1974, deze maand 44 jaar geleden, trouwde mijn moeder met mijn vader. Ze hadden elkaar leren kennen in de Aarhoeve, waar mijn moeder werkte als telefoniste en waar mijn vader werkte als kapper. Daarmee werd mijn moeder ook lid van een nieuwe familie, waarin ze liefdevol werd opgenomen. Ook werd ze daarmee huisvrouw, manusje-van-alles in de kapperszaak van mijn vader – en na een paar jaar natuurlijk de moeder van mij en van mijn zusje. 

Afgelopen zondag plaatste ik een bericht op Facebook over het overlijden van mijn moeder. Letterlijk vanuit de hele wereld kwamen er berichten binnen, die vrijwel allemaal hetzelfde zeiden: dat iedereen mijn moeder zo'n lieve, zorgzame vrouw vond. Dat ze altijd zo goed zorgde voor alles en voor iedereen. Thuis merkten wij dat aan grote, maar vooral ook aan kleine dingen. Dat het eten altijd klaarstond voor mijn vader als hij op donderdagavond laat moest werken. Dat ze bij verjaardagsfeestjes altijd iedereen van tevoren opbelde om te vragen wat ze wilden drinken, zodat ze op tijd ieders favoriete drankje in huis kon halen.

Op mijn eerste dag op de middelbare school had ik tot half vier 's middags les. Met terugfietsen naar huis zou ik op zijn vroegst om vier uur thuis zijn. Mijn moeder stond echter al om drie uur 's middags voor het raam te kijken waar ik bleef. Dat bleef mijn moeder ook volhouden toen mijn zusje en ik ouder werden en bijbaantjes in de horeca kregen. Als wij dan 's avonds laat terugkwamen, zat mijn moeder altijd 'toevallig' nog naar iets op televisie te kijken of nog in een boek te lezen dat al maanden onaangeroerd in de kast stond.

In 2010 overleed mijn vader. Een klap die mijn moeder helaas nooit helemaal te boven is gekomen. Het lieve en zorgzame karakter van mijn moeder maakte plaats voor een periode van verdriet. De laatste paar jaar wist ze daar gelukkig enigszins aan te ontsnappen en kwam er ruimte voor nieuwe vriendschappen, kaartmiddagjes en andere uitstapjes – en hernieuwde familierelaties. Rond diezelfde tijd begonnen helaas ook de diverse lichamelijke klachten wat meer op te spelen, tot uiteindelijk afgelopen zondag de opeenstapeling van dit alles haar te veel werd.

Gelukkig wist mijn moeder dat lieve en zorgzame terug te vinden in de zorg voor haar kleinkinderen. Zij konden altijd op de liefde en de aandacht van hun oma rekenen. Als mijn moeder belde dat ze ergens een cadeautje had gezien waarvan ze vermoedde dat dat iets zou zijn voor één van de kleinkinderen, dan konden we er eigenlijk altijd vanuit gaan dat het een dikke hit zou zijn.

Huil niet aan mijn graf

Huil niet aan mijn graf, nu niet, nooit.
Ik ben daar niet, ik ben niet dood.

Want ik leef in elke storm of wind,
Of in een glinstering van sneeuw.
Herken mij in het wuivend graan,
En in het zweven van een meeuw.

Zie mij in elke nieuwe morgen,
In de gouden sterren van de nacht
Hoor me in een fluistering door ’t lover
En in een stille ochtendpracht.

Dus … huil niet aan mijn graf, nu niet, nooit,
Want van alles wie ik ben, is nog zoveel niet voltooid.

Mary Elisabeth Frye
(vertaald)

Als een leeg huis

Ik zag eens een huis zonder mensen,
Het was er zo stil, het stond leeg.
Daar moet ik nu steeds aan denken,
Sinds ik het te horen kreeg

Je woont niet meer in je lichaam,
Gesloten lijkt nu je gezicht.
De luikjes van je lieve ogen
Die blijven voor altijd dicht.

Ik zou wel eens willen weten,
Waar je naartoe bent gegaan.
Je kunt het aan mij niet meer zeggen
Ik klop tevergeefs bij je aan

Ze zeggen dat je nu bij God woont,
En dat het heel goed me je is.
Maar zou God willen begrijpen
Dat ik je nu verschrikkelijk mis

Zou je daarginds willen vragen,
Of God ons komt troosten misschien?
En maakt dat wij hier op aarde,
Heel gauw weer wat lichtpuntjes zien?