Even doorbijten

Vanmorgen in de trein 'Duisternis over Sethanon' van Raymond E. Feist uitgelezen. In eerste instantie viel het boek wat tegen. De eerste helft is vrijwel een kopie van de voorganger 'Zilverdoorn'. Het oprukkende leger van Murmandamus, de tocht van 'de helden' naar het noorden; dat had ik allemaal al eens gelezen. Ik stond op het punt het boek weg te leggen. Toen ik eenmaal over de helft was, werd het verhaal echter een stuk interessanter en vooral beter geschreven.

De hoogtepunten van 'Duisternis over Sethanon' zitten dan ook allemaal in de tweede helft van het boek. De slag om Armengar is bijzonder spannend, goed geschreven en kan zich meten met de strijd om Helm's Deep in 'The Lord of the Rings'. Er zitten in dit derde deel wat meer veldslagen; aan dergelijke actie ontbrak het in 'Zilverdoorn'. Ook de zoektocht van Puc en Thomas naar Macros de Zwarte en hun realisatie wie/wat er schuilgaat achter De Vijand is een zeer vernuftig geschreven stukje fantasy-literatuur.

'Duisternis over Sethanon' was het oorspronkelijke sluitstuk van de 'Riftwar Saga'. Hierna heeft Feist nog een ongekende hoeveelheid boeken over Midkemia en Kelewan geschreven, maar het lijkt mij een mooi punt om het hierbij te laten. Ik heb nog niet echt een idee wat mijn volgende boek wordt. Suggesties zijn welkom.