In de vakantie heb ik eveneens 'Zilverdoorn' uitgelezen, het tweede deel van de Riftwar-saga. Hoewel ik de voorganger 'Magiër' als een uitstekend afgerond verhaal beschouwde, won mijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk toch van mijn verstand. Bovendien werd ik aangespoord door goede vriendin RV, die volkomen gelijk had met haar commentaar "leest makkelijk weg".
De flaptekst opent met een aanslag. Voordat het boek hier aan toekomt, is echter al eenderde gepasseerd. In die tijd wordt de wereld van Midkemia flink uitgediept, met name de rol van de goden en de oorsprong van magische krachten. 'Magiër' voelde vooral als een hommage aan Tolkien, maar in 'Zilverdoorn' worden de verschillen tussen de twee fantasy-werelden pas echt goed duidelijk. Daarmee vind ik 'Zilverdoorn' een geslaagder, zichzelf beter onderscheidend boek dan 'Magiër'.
Een groot deel van het boek bestaat uit opbouw van de categorie "er is een grote, kwade macht op komst". Het boek lijkt af te stevenen op een enorme cliffhanger die pas in 'Duisteris over Sethanon' wordt opgelost. Dat blijkt uiteindelijk mee te vallen; de flaptekst is bijzonder misleidend. Vermoedelijk is het boek in tweeën geknipt, net zoals oorspronkelijk met 'Magiër' gebeurde. Het einde voelt wat afgeraffeld aan, zeker na de grote, lange opbouw die eraan vooraf ging.
In ieder geval ben ik er voldoende door gegrepen om ook 'Duisternis over Sethanon' te gaan lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!