woensdag 22 juni 2011

De begraafplaats van Praag – Umberto Eco

Het laatste boek van de vakantie en ook het meest lijvige. Met zijn kenmerkende ongelooflijke oog voor detail schetst Umberto Eco een beeld van het einde van de negentiende eeuw, vol complotten en politieke intriges. De stijl is onmiskenbaar die van Eco: laat je door de overvloed aan details en zijlijntjes niet afleiden van de verhaallijn. Of liever: van de drie delen van de roman. En daarmee kom ik meteen bij mijn belangrijkste kritiek.

Het eerste deel speelt ten tijde van de vorming van de Italiaanse eenheidsstaat. Een mooi toeval, gezien mijn huidige locatie. Het tweede deel behandelt de Frans-Duitse oorlog. In het laatste deel laat Eco hoofdpersoon Simonini een belangrijke rol spelen bij de totstandkoming van de zogenaamde Protocollen van de wijzen van Sion. Dat is niet een zo'n gekke gedachte, gezien de schimmige ontstaansgeschiedenis hiervan. Ook voor Simonini's personage is dit een logische stap: de jodenhaat van het personage spat er vanaf de eerste pagina vanaf.

'De begraafplaats van Praag' is eigenlijk een roman opgeknipt in drie delen, in plaats van een enkele roman. Elk van de drie delen had gemakkelijk kunnen worden gebruikt voor een volledige roman. De plot van de roman is moeilijk samen te vatten zonder deze in drie stukken op te knippen. Zelfs de omschrijving dat Simonini een vervalser van documenten is, is niet voldoende.

Conclusie: 'De begraafplaats van Praag' is een genot om te lezen voor liefhebbers van historische en culinaire details en voor liefhebbers van complotten en samenzweringen. Van een coherente roman is echter helaas geen sprake.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat een reactie op dit bericht achter!