Voor het eerst sinds een paar jaar weer naar het filmfestival geweest.
'Pa Negre' (internationale titel: 'Black Bread') van regisseur Agustí Villaronga is een bewerking van de gelijknamige roman van Emili Teixidor. De film is gesitueerd in het Catalonië van 1944, waar de Spaanse burgeroorlog formeel dan misschien voorbij is, maar waarbij de tegenstellingen tussen beide kampen nog steeds even groot zijn – en levensgevaarlijk. Het zwarte brood uit de titel geeft het effect weer dat de burgeroorlog heeft (gehad) op de bevolking.
De jonge Andreu vindt in het bos de slachtoffers van een bloedige, misselijk makende overval. (De eerste beelden van de film zijn erg heftig, u bent gewaarschuwd.) Andreus getuigenis maakt de situatie er niet gemakkelijker op: zijn vader, Farriol, vlucht naar Frankrijk en Andreu verhuist naar een grote boerderij waar het met zijn oma, tantes, neefje en nichtjes gaat wonen. Zo gemakkelijk komen Andreu en zijn familie er echter niet vanaf, zo wordt helaas al snel duidelijk.
Andreu ziet hoe langzaamaan het ideaalbeeld dat hij heeft van zijn vader, wordt afgebroken. Welke rol heeft Farriol eigenlijk gespeeld in de burgeroorlog? Farriol predikt tegenover Andreu het belang van vasthouden aan je idealen, maar hoe trouw is hij aan zijn eigen idealen? Tegelijkertijd wordt duidelijk wat voor offers Farriol heeft moeten maken om de veiligheid van zijn vrouw en zijn zoon te garanderen. Hoeveel heb je als vader over voor je kind? Een indrukwekkende film.
'Les Amours Imaginaires' (internationale titel: 'Heartbeats') vertelt het verhaal van goede vrienden Marie en Francis, die beide verliefd worden op dezelfde man, Nicolas. Terwijl Marie en Francis beide proberen Nicolas voor zich te winnen, komt hun vriendschap steeds meer onder druk te staan. Marie en Francis lijken er beiden van overtuigd dat Nicolas voor haar/hem zal kiezen, maar wie of wat wil Nicolas eigenlijk?
Het verhaal speelt zich af in en nabij Montreal. Scenario en regie zijn van Xavier Dolan, die ook de hoofdrol van Francis op zich neemt. Dolan heeft oog voor detail en zijn stijl kenmerkt zich door veel slow-motion, close-ups en een aanstekelijke soundtrack. De vele close-ups vragen veel van de mimiek van de acteurs, of misschien viel dat vanaf de tweede rij – we hadden wellicht iets eerder naar binnen moeten gaan – wat meer op dan gebruikelijk.
De grote verhaallijn is doorsneden met korte, interviewachtige scènes van mensen die, net als Marie en Francis, niet echt (meer) in een relatie zitten, maar daar wel (in hun hoofd) voortdurend mee bezig zijn. Iemand die wanhopig zit te wachten op een e-mailtje van iemand die ze leuk vindt, iemand die moeite heeft om een stukgelopen relatie te verwerken, et cetera. Een aardige film, maar net even wat minder bijzonder dan 'Pa Negre'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!