Ongeveer een jaar na dato heb ik gisteren 'Daybreak' gezien, de laatste aflevering van 'Battlestar Galactica' (nBSG). Een schitterende, emotionele conclusie van een vier seizoenen durende overlevingstocht. (Ter illustratie: de originele BSG liep maar één seizoen.) De toekomst van de mensheid en de Cylons, het vervullen van profetieën, het proberen te doorbreken van de eeuwige cyclus – alles komt samen in 'Daybreak'.
Een samenvatting geven van de gebeurtenissen in 'Daybreak' is haast onmogelijk zonder de complete voorgeschiedenis van de serie uit de doeken te doen. Laten we het de laatste confrontatie tussen mensen en Cylons noemen. Belangrijker dan de actie is waar we de personages uit nBSG achterlaten, hoe ze afscheid nemen van de kijker – of soms van elkaar.
De laatste scène tussen Starbuck en Anders is gevoelig, emotioneel ("See you on the other side") maar is nog niets vergeleken met de hartverscheurende laatste scène van Adama en Roslin. ("So full of life.") Het spreekwoordelijke 'happy end' krijgt op die manier toch nog een rauw, emotioneel randje – knappe jongen als je het droog houdt. So say we all.
Het mooie aan 'Daybreak' is dat de aflevering veel vragen beantwoordt die in de voorgaande vier seizoen zijn opgeworpen, maar dat er ruimte blijft voor interpretatie. Wie is bijvoorbeeld de "dying leader" waarover profetisch gesproken wordt? 'Daybreak' geeft de uitkomst van de profetie, maar de invulling ervan is iets waarover hevig gedebatteerd wordt. Idem over de laatste momenten van Starbuck. De betekenis daarvan zal ongetwijfeld nog jaren worden besproken.
Na vier jaar ontberingen voor de personages is 'Daybreak' een passend einde voor nBSG. Een aflevering waarin de liefhebbers van actie aan hun trekken komen, maar waarin de drijfveren van de personages belangrijker zijn dan de digitale effecten en waarin morele en filosofische vraagstukken worden opgeworpen. All of this has happened before – but does it have to happen again?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!