Gisteren eindelijk 'Public Enemies' gezien. Veel te laat natuurlijk – ik had de film natuurlijk gewoon in de bioscoop moeten zien. Desondanks: een mooi gemaakte film. Ik ben niet anders gewend van regisseur Michael Mann, wiens 'Heat' tot mijn favoriete films behoort. Aan de andere kant: 'Public Enemies' heeft wel erg veel overeenkomsten met 'Heat', al hoeft dat natuurlijk niet per se iets slechts te zijn.
In 'Public Enemies' volgen we bankovervaller John Dillinger (Johnny Depp) die achterna gezeten wordt door FBI-agent Melvin Purvis (Christian Bale). Terwijl Dillinger op een Robin Hood-achtige manier de banken van de Verenigde Staten overvalt, sluit het net van Purvis –die eerder als Dillingers 'collega' Pretty Boy Floyd te pakken wist te krijgen – zich langzaam om de gezochte misdadiger.
'Public Enemies' is, zoals we van Michael Mann gewend zijn, schitterend gemaakt. Vloeiende cameravoering, mooie cinematografie en met een beeldkleur die scènes zo sterk beïnvloedt dat je ook zonder dialoog zou kunnen bepalen wat de stemming is. Aan de andere kant: 'Public Enemies' is eigenlijk gewoon 'Heat', maar dan in de jaren dertig. Een kat- en muisspel tussen twee mannen die aan verschillende kant van de wet staan, die beide zeer professioneel te werk gaan en van wie we allebei een mooi, uitgebalanceerd portret te zien krijgen.
Net als 'Heat' kent ook 'Public Enemies' vele zijlijntjes die niet allemaal even bevredigend worden afgerond. Zo zijn er de strubbelingen van J. Edgar Hoover om de jonge FBI tot een goed lopende organisatie te maken, het instellen van federale wetten om criminelen aan te pakken en schimmige bookmakers die deze ontwikkelingen op de voet volgen. Deze zijlijntjes, die de film weliswaar rijker en historisch getrouw maken, komen echter nauwelijks in aanraking met de grote verhaallijn van 'Public Enemies'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!