Onze oom

'Onze oom' van Arnon Grunberg. Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om dit boek te lezen op de huwelijksreis, maar daar is het destijds niet van gekomen. Ik wilde altijd iets van Grunberg lezen. Ik heb mij laten vertellen dat ‘Onze oom’ een stijlbreuk is met Grunbergs gewoonlijke werk en misschien daarom niet zo geschikt als introductie. Dat gezegd: 'Onze oom' is een heerlijke roman over personages die welhaast ten onder gaan aan het vasthouden aan hun eigen denkbeelden.

Bij een nachtelijke operatie in een niet nader genoemd Zuid-Amerikaans land stuit majoor Anthony op het meisje Lina. Geheel tegen de regels van het militaire regime in besluit de majoor Lina mee naar huis te nemen, als compensatie voor het feit dat Anthony en zijn vrouw geen kinderen kunnen krijgen. In eerste instantie wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van de majoor. Tegen het einde krijgen we vooral Lina's perspectief te zien.

Majoor Anthony heeft een ongekend vertrouwen in zijn eigen kunnen. Hij zorgt dat hij zijn taken goed uitvoert, hij volgt bevelen op, hij is trouw aan de staat. Zijn besluit om Lina mee te nemen breekt met vrijwel alles waar hij voor staat. Het duurt dan ook niet lang voordat de majoor in iedere voorbijganger een spion ziet en begint te vermoeden dat het leger van hem af wil. Zijn 'Befehl ist Befehl'-houding wordt majoor Anthony uiteindelijk noodlottig.

'Onze oom' is vermoedelijk deel geïnspireerd door de bezoeken die Grunberg bracht aan Nederlandse troepen in Afghanistan. De onverzettelijkheid van majoor Anthony, het zichzelf doodverklaren van Lina en de bezieling waarmee de Dirigent de revolutie leidt, lijken op het eerste gezicht totaal verschillende, onverenigbare verhaallijnen, maar Grunberg weet deze op wonderbaarlijke wijze aaneen te rijgen.