Een 'kersttraditie' van Mrs Attorama en mijzelf is het kijken van de 'Lord of the Rings'-trilogie. Ik heb de films ontzettend vaak bekeken en kan zelfs hele stukken meepraten – vaak tot ongenoegen van mijn medekijkers. Zou de trilogie de tand des tijds kunnen weerstaan? Een sterk pluspunt is dat alledrie de delen even sterk zijn, waarschijnlijk omdat ze tegelijk zijn opgenomen. Niet zoals andere trilogieën uit de filmgeschiedenis ('The Godfather', 'Star Wars', 'The Matrix') waarbij vaak het derde deel de zwakke schakel is.
Bij het opnieuw bekijken de afgelopen anderhalve week vielen een paar dingen op. (Toch goed om af en toe je eigen smaak te testen.) De muziek van Howard Shore is en blijft van een ongekende schoonheid, maar is daarentegen erg overheersend. Filmmuziek zou de sfeer van scènes – spannend, romantische, etc. – moeten onderstrepen in plaats van bepalen.
De acteerprestaties blijven overtuigend, met name die van Ian McKellen, Sean Bean en Bernard Hill. De hoofdrol van Elijah Wood lijkt daarentegen met iedere keer kijken wat slechter te worden. Gedurende de trilogie lijkt Wood alleen maar dezelfde, gepijnigde blik in zijn ogen te hebben. Een wat meer ervaren acteur – Frodo is per slot van rekening van de oudste van de vier Hobbits – zou misschien veel effectiever geweest zijn.
Ten tijde van de films werd 'The Lord of the Rings' tot de beste filmseries ooit gerekend. Dat lijkt me wat te veel van het goede. De films zijn zeer goed, maar laten we de kwaliteit niet al te veel ophemelen. Eerder zou ik de trilogie de 'Star Wars' van mijn generatie willen noemen: een trilogie die iedereen kent, vrijwel iedereen gezien heeft en waarvan iedereen weet wie de hoofdpersonen zijn. Wat dat betreft zal de trilogie de tand des tijds zeker doorstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!