Dit weekeinde 'Little Children' gezien op dvd. Een redelijk goede film. Ik schrijf bewust "redelijk goed" omdat er veel meer in had kunnen zitten. Maar daarover later meer. 'Little Children' is een knap geconstrueerde, mooi gefilmde en uitstekend geacteerde film. Rond een klein aantal personages speelt zich een relatief groot aantal verhaallijnen af, onder meer over overspel, ongelukkige huwelijken en een woonwijk die wordt opgeschrikt door de aanwezigheid van een pedofiel. Deze verhaallijnen zijn allemaal op een natuurlijke, organische wijze aan elkaar verbonden. Niet zoals bij de meeste films met verschillende verhaallijnen door elkaar, die doorgaans op een gekunstelde, hots-knots-begoniamanier aan elkaar geknoopt zijn. In 'Little Children' klopt alles. De cinematografie is schitterend. De acteerprestaties van Kate Winslet, Jennifer Connelly en Jackie Earle Haley zijn bijzonder indrukwekkend. Haley kreeg er zelfs een Oscar-nominatie voor.
Dit alles resulteert in een redelijk goede film. En dat is jammer, want het had een meesterwerk kunnen zijn. Wat de hele film namelijk naar beneden haalt, is de voice-over. Als mensen in de film verliefd op elkaar worden, moet je dat kunnen aflezen aan de acteerprestaties. Dan hoeft er niet iemand doorheen te gaan praten en te zeggen wat er gebeurt. Vermoedelijk zijn dit rechtstreekse passages uit het boek waarop de film gebaseerd is. Een alwetende verteller kan in romans een prima mechanisme zijn, maar voor films geldt het principe "show, don't tell". Het meest schrijnende voorbeeld is de scène waarin Jennifer Connelly het overspel van haar man ontdekt. Je kunt verbazing, afschuw en verdriet uit haar ogen aflezen, maar dan begint de verteller er doorheen te praten en is de hele scène om zeep. Jammer. 'Little Children' had een klassieker kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!