Zaterdag voor het eerst sinds lange tijd mijn cd-collectie weer eens uitgebreid. 'Life in Cartoon Motion' van Mika en 'Whatever People Say I Am, That's What I'm Not' van Arctic Monkeys staan sindsdien te prijken in de platenkast. Hoewel zeer verschillend, hebben beide cd's één ding gemeenschappelijk: ongecompliceerde lol.
'Life in Cartoon Motion' van Mika is een bijzonder album. De single 'Grace Kelly', veelvuldig gedraaid op de radio, opent de cd. De liedjes klinken in eerste instantie als onbezorgde, zonnige popliedjes. Zeer gevarieerde muziekstijlen, maar allemaal popdeuntjes. De teksten die erachter schuilgaan, zijn echter hilarisch en veel diepgaander dan je op het eerste gehoor zou denken. De zangkwaliteiten van Mika zijn uitzonderlijk; hij heeft een vocaal bereik waar Freddie Mercury jaloers op zou zijn. Ook doet zijn stem hier en daar denken aan Robbie Williams. Enig nadeel is dat het album erg kort is, slechts tien nummers. Toen we bij Rotterdam de A15 opgingen hebben we de cd opgezet en bij Tiel waren we al bij het einde aanbeland.
Het verhaal achter Arctic Monkeys, de band die doorbrak via MySpace, mag inmiddels bekend worden verondersteld. 'Whatever People Say I Am, That's What I'm Not' is het debuutalbum van deze dolenthousiaste Engelse band. (Het tweede album staat nog op mijn verlanglijstje.) Het grijpt een beetje terug op de punk-muziek, maar dan lekker ongecompliceerd, zonder de bijbehorende frustraties. Arctic Monkeys stralen een ongekende vrolijkheid en energie uit. De band heeft duidelijk hoorbaar heel veel lol en het lijkt eerder of je naar een concertregistratie zit te luisteren dan naar een regulier album. Een vrolijke, opzwepende dosis herrie dus. ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!