Alkibiades

Deze week 'Alkibiades' uitgelezen. In de vakantie al aan begonnen, maar toen waren er natuurlijk diverse afleidingen... Korte recensie: geweldig, geniaal en zonder twijfel het beste boek dat ik in lange tijd gelezen heb. Een portret van de historische strateeg-politicus, gesitueerd in het Athene rond 420 voor Christus. Ilja Leonard Pfeijffer publiceert hier in de feite de memoires van Alkibiades. Een roman uiteraard, fictie dus, maar zo goed onderzocht, onderbouwd en in dezelfde stijl als klassieke literatuur dat het zomaar écht door Alkibiades geschreven kan zijn.

Om bij dat laatste te beginnen: op de middelbare school heb ik, met Latijn als keuzevak, regelmatig klassieke teksten moeten vertalen. "Zing van de man van de duizend listen..." en dergelijke, u weet wel. 'Alkibiades' sluit hier uitstekend bij aan. In de verantwoording is bijvoorbeeld te lezen dat Pfeijffer de lengte van de hoofdstukken precies gelijk heeft gehouden aan die van klassieke boekrollen. En dat is niet het enige. Iedere beschrijving in de roman is onderzocht en voorzien van een historische bron. Iedere zee- en veldslag sluit aan bij de historische beschrijvingen. Je waant je direct in het oude Griekenland, hoewel je het na het lezen van 'Alkibiades' eerder over Hellas zult hebben.

In 'Alkibiades' legt de hoofdpersoon rekenschap af aan de mannen van Athene, het hoogste democratische orgaan uit die tijd, en licht hij zijn rol toe in de oorlog(en) tussen Athene en Sparta en alles wat daarbij om de hoek is komen kijken. En passant levert Pfeijffer interessante beschouwingen over de democratie, hoe belangrijk het is om deze te beschermen, ondanks alle tekortkomingen, en hoe gemakkelijk deze zou kunnen afglijden naar autoritaire bestuursvormen.