Vanavond de tweede helft van 'The Irishman' gekeken, na een tussenpoos van enige weken (of misschien zelfs wel maanden...). Met een speelduur van bijna drieënhalf uur bleek het een iets te lange zit om in één keer te kunnen afronden. In 'The Irishman', grotendeels gebaseerd op ware gebeurtenissen, volgen we Frank Sheeran, die betrokken raakt bij schimmige maffiazaakjes en onder andere komt te werken voor vakbondsleider Jimmy Hoffa.
Naar verluidt is 'The Irishman' de duurste film die Martin Scorsese ooit heeft gemaakt. Het budget werd vooral gespendeerd aan de digitale technieken om Robert de Niro, Al Pacino en Joe Pesci van de juiste leeftijd te voorzien in het bijbehorende decennium. Geen eenvoudige taak, aangezien de gebeurtenissen van de film zich uitstrekken over zo'n vijftig jaar.
De dramatische climax wordt bereikt bij de verdwijning van Jimmy Hoffa, of althans, bij Scorseses versie van die historische gebeurtenis. Daarna heeft de film echter nog een halfuur te gaan. In dat laatste halfuur wordt echter duidelijk waarin 'The Irishman' verschilt van de vele andere maffiafilms en laat zien wat er gebeurt als in andere films het scherm op zwart gaat. Wat er van maffiakopstukken overblijft als ze in de gevangenis belanden, wat voor effect het werken voor de maffia op je gezinsleven heeft en, misschien wel de belangrijkste vraag - of het het allemaal waard was?
P.S. Verder niet te melden in de Mediaweek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!