De geest is gewillig, maar het vlees is zwak. Het zou zomaar het thema kunnen zijn van 'Serotonine', de laatste roman van Michel Houellebecq. Na 'Elementaire deeltjes' en 'Platform' de derde roman van Houellebecq die ik in de boekenkast heb staan, hoewel er gat van zo'n 16 à 17 jaar zit tussen deze en de laatste die ik gelezen heb.
In 'Serotonine' probeert hoofdpersoon Florent-Claude Labrouste - een naam die overigens slechts één keer wordt genoemd, aangezien de roman in de ik-vorm is - tevergeefs om wat van zijn leven van vroeger terug te vinden. Hij zoek een idealistische medestudent van vroeger op, die moet toegeven dat zijn leven een puinhoop is geworden. Zelf probeert Labrouste twee oude liefdes terug te vinden, met wisselend succes.
Deze vergeefse nostalgie laat Houellebecq terugkomen in zijn beschrijvingen van het Frankrijk van 2019 - de roman is desgewenst ook te gebruiken als reisgids - dat oude tradities verloren ziet gaan en machteloos is er iets aan te doen. De landbouw - zoals wel vaker bij Houellebecq doemt ook hier een autobiografisch element op - wordt hierbij vaak als voorbeeld gebruikt; uiteindelijk ontaardt dit in een protest dat zelfs de meest fanatieke gele hesjes even zal doen slikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!