In Memoriam

Mijn moeder werd geboren op 26 oktober 1951, als jongste van een gezin van tien kinderen. Wat dat betekende? Altijd een huis vol familie. Met tien kinderen was het natuurlijk altijd al aardig druk thuis. Met alle partners erbij verdubbelde dat aantal en toen iedereen een eigen gezin kreeg verdubbelde het wéér. Toen ik voor het eerst bij mijn schoonfamilie over de vloer kwam en daar acht mensen zag zitten, de hele familie, was mijn reactie dan ook: "Waar is de rest?" Een huis vol familie, met zijn allen bij elkaar – dat was typisch iets voor mijn moeder.

In 1974, deze maand 44 jaar geleden, trouwde mijn moeder met mijn vader. Ze hadden elkaar leren kennen in de Aarhoeve, waar mijn moeder werkte als telefoniste en waar mijn vader werkte als kapper. Daarmee werd mijn moeder ook lid van een nieuwe familie, waarin ze liefdevol werd opgenomen. Ook werd ze daarmee huisvrouw, manusje-van-alles in de kapperszaak van mijn vader – en na een paar jaar natuurlijk de moeder van mij en van mijn zusje. 

Afgelopen zondag plaatste ik een bericht op Facebook over het overlijden van mijn moeder. Letterlijk vanuit de hele wereld kwamen er berichten binnen, die vrijwel allemaal hetzelfde zeiden: dat iedereen mijn moeder zo'n lieve, zorgzame vrouw vond. Dat ze altijd zo goed zorgde voor alles en voor iedereen. Thuis merkten wij dat aan grote, maar vooral ook aan kleine dingen. Dat het eten altijd klaarstond voor mijn vader als hij op donderdagavond laat moest werken. Dat ze bij verjaardagsfeestjes altijd iedereen van tevoren opbelde om te vragen wat ze wilden drinken, zodat ze op tijd ieders favoriete drankje in huis kon halen.

Op mijn eerste dag op de middelbare school had ik tot half vier 's middags les. Met terugfietsen naar huis zou ik op zijn vroegst om vier uur thuis zijn. Mijn moeder stond echter al om drie uur 's middags voor het raam te kijken waar ik bleef. Dat bleef mijn moeder ook volhouden toen mijn zusje en ik ouder werden en bijbaantjes in de horeca kregen. Als wij dan 's avonds laat terugkwamen, zat mijn moeder altijd 'toevallig' nog naar iets op televisie te kijken of nog in een boek te lezen dat al maanden onaangeroerd in de kast stond.

In 2010 overleed mijn vader. Een klap die mijn moeder helaas nooit helemaal te boven is gekomen. Het lieve en zorgzame karakter van mijn moeder maakte plaats voor een periode van verdriet. De laatste paar jaar wist ze daar gelukkig enigszins aan te ontsnappen en kwam er ruimte voor nieuwe vriendschappen, kaartmiddagjes en andere uitstapjes – en hernieuwde familierelaties. Rond diezelfde tijd begonnen helaas ook de diverse lichamelijke klachten wat meer op te spelen, tot uiteindelijk afgelopen zondag de opeenstapeling van dit alles haar te veel werd.

Gelukkig wist mijn moeder dat lieve en zorgzame terug te vinden in de zorg voor haar kleinkinderen. Zij konden altijd op de liefde en de aandacht van hun oma rekenen. Als mijn moeder belde dat ze ergens een cadeautje had gezien waarvan ze vermoedde dat dat iets zou zijn voor één van de kleinkinderen, dan konden we er eigenlijk altijd vanuit gaan dat het een dikke hit zou zijn.