Ik zag eens een huis zonder mensen,
Het was er zo stil, het stond leeg.
Daar moet ik nu steeds aan denken,
Sinds ik het te horen kreeg
Je woont niet meer in je lichaam,
Gesloten lijkt nu je gezicht.
De luikjes van je lieve ogen
Die blijven voor altijd dicht.
Ik zou wel eens willen weten,
Waar je naartoe bent gegaan.
Je kunt het aan mij niet meer zeggen
Ik klop tevergeefs bij je aan
Ze zeggen dat je nu bij God woont,
En dat het heel goed me je is.
Maar zou God willen begrijpen
Dat ik je nu verschrikkelijk mis
Zou je daarginds willen vragen,
Of God ons komt troosten misschien?
En maakt dat wij hier op aarde,
Heel gauw weer wat lichtpuntjes zien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!