Terug van een paar dagen Limburg. Heerlijk. Opvallend: de trots op de eigen regio. Iets wat daar heel logisch en natuurlijk is. Iets wat hier veel minder vanzelfsprekend is; wie noemt en voelt zich nu Zuid-Hollander? De favoriete wijn van de stamgasten op ons park? Thorn, een plaatselijke riesling. (Niet onaardig trouwens, maar daarover wellicht later meer.) Maastricht voelt als een on-Nederlandse, maar juist typisch Limburgse stad. Niet alleen behorend bij Nederland, maar verwant aan België, Frankrijk en Duitsland. Je hoort er ook aardig veel mensen Frans en Duits spreken.
Catalonië liet afgelopen jaar zien hoe regionale trots kan botsen met nationale eenheid. Limburg laat zien hoe het anders kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!