Deel 2 van de vakantierecensies: 'Het nulnummer' van Umberto Eco. Geheel tegen zijn traditie in heeft Eco deze (korte) roman in de moderne tijd gesitueerd, in het Milaan van 1992. Een groep journalisten probeert een nieuwe krant ('Morgen') op te zetten door het produceren van zogenaamde nulnummers: voorbeelden van hoe de krant eruit zou kunnen komen te zien.
'Het nulnummer' begint onderhoudend, met de redactie van Morgen als middelpunt. Bespiegelingen over de journalistiek; over wat mensen wel of niet willen lezen in de krant, over in hoeverre journalisten zelf het nieuws kunnen maken in plaats van er alleen maar over te schrijven; hilarische brainstormsessies; et cetera. Gaandeweg neemt echter een van de complottheorieën het boek over en krijgt het geheel een grimmige wending.
Afgezien van de moderne setting is 'Het nulnummer' een typische Eco-roman vol duizelingwekkende details en krankzinnige complotten – maar ook met de nodige zelfspot, waarin Eco zijn eigen voorkeur voor verwijzingen op de hak neemt. Geen baanbrekende roman binnen zijn bestaande oeuvre, maar wel een waarin de roddeljournalistiek en de laatste dagen van Mussolini moeiteloos aan elkaar gekoppeld worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!