Met de temperaturen die dalen en richting het vriespunt gaan, verdwijnt ook de kleur uit het straatbeeld. Alles is donker. Donkerblauw, donkerbruin, donkergrijs. Zwart. Slechts een enkeling valt nog op, zoals die jongen met het felrode ruitje op zijn donkerblauwe jas. Of het meisje met de pastelbroek, tegen beter weten in vasthoudend aan warmere tijden.
Ik staar wat voor me uit in de metro; mijn gedachten nog bij de werkdag, details van vandaag die nog rondzingen in mijn hoofd en die ik morgen moet oppakken. Na een kleine minuut realiseer ik me dat al die tijd, onbewust, in de richting van een blond meisje staar. Een jaar of twintig. (Haar leeftijd, niet mijn staartijd.) Creep, denkt ze ongetwijfeld. Maar nee. Al die tijd heeft ze haar ogen gericht op haar telefoon. Ze heeft niets in de gaten gehad. Of juist wel en staat mijn gezicht nu op alle sociale media.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!