H-gebouw

De Eurekaweek is begonnen. Mijn dochtertje zette gisteren grote ogen op toen een dozijn in het oranje uitgedoste studenten de metro kwam binnenstappen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken; de rest van de metrogebruikers waren aanmerkelijk minder gecharmeerd van de oranje medereizigers. Ik voelde mij uiteraard verwant met het groepje. Of de studenten hetzelfde dachten van deze 34-jarige man met twee kinderen en (licht, zeer licht!) grijzende slapen? Waarschijnlijk niet; als ik mijzelf op achttienjarige leeftijd als referentiekader neem.

Bevangen door nostalgie nam ik 's avonds een kijkje op de website van de EFR, waar ik twee jaar lang een uiterst bevlogen (hoofd-) redacteur geweest ben. Met baanbrekende stukken die de economie en de universiteit wezenlijk veranderd hebben. (Dat laatste is wellicht, heel misschien, een subjectieve gedachte.) Tot mijn grote spijt zag ik dat het magazine Eclaire afgelopen juni helaas de allerlaatste editie heeft gepubliceerd. Jammer. Weer een bastion uit mijn studententijd dat geslecht is.

De indeling propedeuse-doctoraal was al vervangen door bachelor-master. De Faculteit der Economische Wetenschappen heet al jaren Erasmus School of Economics. In december 2000 had ik nog een primeur met een artikel in het Engels; de laatste jaren waren alleen sommige advertenties in de Eclaire nog in het Nederlands. Binnenkort gaan de gevleugelde uitdrukkingen zoals het H-gebouw er ook al aan. Op mijn hardlooprondje – ook al zoiets waar ik tijdens mijn studie echt niet aan moest denken – kom ik regelmatig langs het universiteitsterrein, waar ik met de vele uitbreidingen door de jaren heen steeds minder van herken.

Is dat erg? Nee. Dat is het voortschrijden van de tijd. Mijn ouderlijk huis wordt immers ook niet meer bewoond door mijn ouders. Het Christelijk Lyceum van mijn brugklas fuseerde terwijl ik de middelbare school doorliep en die zoekterm levert alleen nog resultaten onder het kopje 'Historie' op. In mijn oude huis in Rotterdam zit tegenwoordig een massagesalon – de bezoekers kunnen er nog genieten van mijn gordijnen.

Nee, dat is niet erg. Het verandert namelijk helemaal niets aan mijn belevenissen en herinneringen aan die locaties.