Ik kom naar boven met de roltrap. Het is nog donker; de straatlantaarns zijn nog aan. De marktkooplui zijn bezig hun kraampjes op te zetten. Niet gehinderd door mensen die proberen het plein over te steken, stallen ze hun koopwaar uit, leggen kleden neer om de bedroevende kwaliteit van de houten planken te verbergen en hangen een bundeling gloeilampen op om te kunnen zien wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn.
Over een uur is het licht en is de sfeer heel anders. De Turkse fruitverkopers die nu nog tegen elkaar aan het schreeuwen zijn in hun eigen taal, galmen over een uur accentloos "Lekkere ananas, kom maar proeven!" over het plein. De verkopers van linnengoed hebben nu amper meer om mee te pronken dan een paar bolletjes wol, terwijl ze binnen nu en een uur iedere voorbijganger met "Lekker luxe slapen!" proberen te overtuigen van de superieure kwaliteit van hun beddengoed.
Halverwege het plein staat een busje. Er steken twee benen uit. De levenloze ledematen gaan gebukt onder kledingrekken en kartonnen dozen. Heeft de kledingverkoper er eentje vermoord? Gebruikt de marktkoopman zijn kraampje als dekmantel voor een handel in menselijke ledematen? Een iets te gehaaste forens botst tegen de uitstekende benen aan. Een doffe tik. Kunststof. Geen lijk. Geen noodzaak om de politie te bellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!