Het verhaal van gisteren hield niet op om vijf uur ’s middags. Nog lang niet zelfs…
---
Ons meisje eet haar avondeten om zes uur gewoon op. Met haar eetlust is niets aan de hand dus. Gelukkig maar. Wel begint ze onbedaarlijk in haar oogjes te wrijven onder het eten. Om half zeven krijgt ze een flesje en daarna gaat ze naar bed; een halfuur eerder dan gebruikelijk. Dat lijkt goed te gaan. Tot acht uur: ze schrikt wakker en zet het op een huilen. Normaal gesproken zet ze alleen zo’n stemvolume op wanneer ze eng gedroomd heeft. Even troosten en dan weer terug naar bed.
Om half tien en om elf uur herhaalt dit proces zich. Een nauwkeurige planning van anderhalf uur per keer, waar ons meisje zich strak aan houdt. Wel wordt het steeds moeilijker om haar te troosten. Zolang ze bij een van ons zit, is er niets aan de hand. Ze brabbelt een beetje, begint naar haar oortjes te grijpen en haar ogen vallen langzaam dicht. Papa en mama brengen haar naar haar eigen bedje. Op het moment van loslaten zwelt het stemvolume echter ogenblikkelijk weer aan. Dan maar (weer) even op bed spelen bij papa en mama.
Een bedje in de slaapkamer bij papa en mama lijkt in eerste instantie te helpen, maar rond middernacht helpt ook dat niet meer. Ze is ontroostbaar en alleen op schoot bij papa of mama komt ze tot rust. Papa en mama zijn ten einde raad: hoe krijgen we ons meisje in slaap? Goed nieuws is dat ze minder warm aanvoelt en ook de thermometer geeft aan dat haar koorts gezakt is (maar dat zou ook aan de kinderparacetamol kunnen liggen). Na een tijdje op bed liggen bij papa en mama – lees: om half drie ’s nachts – valt ze dan eindelijk in slaap.
Half zeven: de wekker gaat. Papa heeft toch zeker drieënhalf uur slaap gekregen; mama kan nog even blijven liggen. Om negen uur een bevrijdend berichtje: ons meisje is helemaal koortsvrij en speelt, eet en drinkt weer alsof er niets aan de hand is. Voor komende nacht hopen papa en mama op wat meer slaap…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!