Koffertjes

FICTIE

Dinsdagmorgen. Kwart voor acht. Er staat een busreis te beginnen: er staat een grote bubs aan grijze bolletjes bij het metrostation. Met een grote hoeveelheid koffertjes. Op wieltjes. Met zo'n handig uitschuifbaar handvat zodat je dat koffertje gemakkelijk achter je aan kunt slepen. Ik zie een paar van die zestigers naar buiten komen met een dergelijk koffertje achter zich aan. Tegen de stroom van de ochtendspits in.

Het is alsof de wereld achter hen ophoudt: omgevingsbewustzijn ho maar. Ik zie iedereen die het station inloopt moeite doen om niet omver gereden te worden. Een enkele recalcitrante forens loopt bewust tegen het koffertje aan, dat een pietsie heen en weer schudt. De eigenares kijkt om om deze onverwachte beweging van haar aanhangwagen te verklaren, ziet niets – de forens is al bij het OV-poortje – haalt haar schouders op en loopt door richting het parkeerterrein.

Logistiek inzicht is blijkbaar een hele opgave voor de aanstaande vakantiegangers. Niet alleen voor de mevrouw van daarnet. Overal staan de pensionado's. Voor de ingang van het metrostation, onder het afdakje, half op het parkeerterrein en voor een deel op de busbaan. De busbaan waar iedere paar minuten een bus voorbij scheurt richting het bovenste deel van het station. Iedere paar minuten scheert er dus rakelings tien ton langs de aanstaande vakantiegangers, die deze niet al te subtiele hint echter niet aanwenden om ergens anders te gaan staan.

Lijn 98 komt eraan. Gewoonlijk een vrijwel lege bus en vandaag is dat niet veel anders. Met een belangrijke uitzondering: er staat een vijftiger klaar om uit te stappen. Met koffertje. Zonder oog te hebben voor haar omgeving, neemt de vrouw een ferme stap, duikelt uit de bus, landt met haar koffertje precies voor mijn voeten – en besluit spontaan geen stap meer te verzetten.

In een fractie van een seconde moet ik beslissen of ik liever tegen het koffertje aanbots of tegen de vrouw. Over dat koffertje kan ik struikelen. Dan maar tegen de vrouw. Onder het uitroepen van: "Kijk toch uit waar je loopt, mens!" sla ik in volle vaart tegen de grijze postduif. De vrouw duikelt door de inslag een paar meter opzij, valt over haar eigen aanhangsel, die onder het gewicht bezwijkt en spontaan open klapt. De vakantie van deze pensionada begint dus met een paar blauwe plekken en met skikleding die onder het vuil zit van Nederlandse regen en asfalt.

Dat zal ze leren. Eens kijken of ik morgen weer iemand omver kan lopen.