vrijdag 17 april 2009

No Line on the Horizon

Tijdens de vakantie heb ik ook eindelijk eens goed de kans gekregen om 'No Line on the Horizon' goed te beluisteren. Van tevoren aangekondigd als een mix tussen rock en dance was ik enigszins verontrust. Zou U2 weer zo’n misbaksel als 'Pop' afleveren? Gelukkig is dat niet het geval.

De eerste helft van 'No Line on the Horizon' is helaas weinig bijzonders. Het titelnummer, 'Moment of Surrender' en 'I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight' klinken allemaal bijzonder bekend en zouden op elk U2-album van de laatste tien jaar kunnen staan. 'Unknown Caller' heeft leuke tekstuele vondsten rond mobieltjes, maar zelfs met het bijzonder strijkers- en blazersarrangement weet het nummer niet zo te boeien. Een uitzondering tijdens de eerste helft 'Magnificent', een geslaagde flirt met dance-muziek. (Zo had 'Pop' dus moeten zijn, in mijn ogen.)

De tweede helft van het album, die begint met het 'Vertigo'-achtige 'Get on Your Boots', is veel krachtiger en U2 lijkt zich ineens te hervinden. Op 'Fez (Being Born)' komt in tijd van vijf minuten een dozijn verschillende stijlen voorbij en 'White as Snow' is een mooi, ingetogen nummer, met voor U2 bijzondere instrumenten. Het dwingende, protestsong-achtige 'Breathe' en het mooie 'Cedars of Lebanon' sluiten het album af.

Conclusie: een sterke tweede helft maakt het album de moeite waard en het zijn juist de meer experimentele nummers die weten te boeien op 'No Line on the Horizon'. Verder had ik ook nog beloofd om 'Tonight' van Franz Ferdinand en 'Onze oom' van Arnon Grunberg te recenseren bij terugkomst, maar beide moeten helaas nog even wachten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Laat een reactie op dit bericht achter!