Zojuist teruggekeerd van een bezoek aan 'I'm Not There'. Een unieke filmervaring. Todd Haynes, eerder al verantwoordelijk voor het onvolprezen 'Velvet Goldmine', gebruikt een wel heel bijzondere manier om de ongrijpbare Bob Dylan te portretteren. Zes verschillende acteurs, sterk variërend in leeftijd, ras en zelfs geslacht, weerspiegelen allemaal een deel van de persoon Dylan. Met name de prestaties van Cate Blanchett en Christian Bale verdienen een eervolle vermelding.
Naast de verschillende hoofdrolspelers kiest Haynes ook voor een breed scala aan filmtechnieken. Alsof in twee uur meer dan dertig jaar cinematografie voorbij komt. Bepaalde scènes zijn haarscherp in kleur, anderen juist in grofkorrelig zwartwit. Combinaties hiervan komen ook voor. Die benadering zorgt voor een rijke, bijzonder indrukwekkende en memorabele filmervaring.
De vraag is echter of dit ook tot een goede film leidt. De film neigt af en toe naar een mozaïek zonder enige samenhang en dat komt de kijkervaring niet altijd ten goede. Alsof je naar vuurwerk zit te kijken; de ene vuurpijl is nog mooier dan de andere, maar na verloop van tijd is het kunstje uitgewerkt. Toegegeven, iets meer achtergrondkennis van mijn kant – bijvoorbeeld aangaande Joan Baez, Edie Sedgwick en Sara Dylan – was misschien geen overbodige luxe geweest.
Ten slotte was 'I'm Not There' voor mij een hernieuwde kennismaking met filmtheater Lantaren Venster. De ongedwongen sfeer, ontspannen een drankje kunnen drinken in de lounge en geen rijen mensen die elkaar staan te verdingen bij de ingang van de zaal. Heerlijk! Persoonlijk had ik 'I'm Not There' een groter publiek gegund dan alleen het filmhuispubliek, maar ik vond het ook wel erg leuk om weer in Lantaren Venster te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!