Intermediair-columnist Ben Tiggelaar geeft met een mooie vergelijking aan hoe de gemiddelde Nederlander staat tegenover het idee van flexibele contracten. Namelijk: "We willen honderd procent vrijheid als consument én honderd procent zekerheid als medewerker." We willen graag dat we maandelijks abonnementen van de sportschool of van telefoonaanbieders kunnen opzeggen, maar we gruwen van dezelfde flexibiliteit als het om onze eigen arbeidsovereenkomst gaat.
Nu is de ergernis over maandelijkse abonnementskosten natuurlijk niet helemaal één op één te vergelijken met onzekerheid over de maandelijkse inkomsten, maar Tiggelaars voorbeeld geeft wel aan wat de ietwat dubieuze houding is van mensen ten aanzien van flexibiliteit. Vergelijk bijvoorbeeld de mensen die klagen over een opzegtermijn van 3 maanden als ze zelf weg willen met diezelfde mensen die blij zijn dat ze nog 3 maanden mogen blijven als ze horen dat hun contract niet verlengd wordt.
Organisaties die in tijd van economische groei snel nieuwe medewerkers kunnen aannemen en in tijd van crisis snel overtollige medewerkers kunnen kwijtraken, hebben de beste overlevingskansen. Dat is, op hoofdlijnen, waarom recessies in Amerika doorgaans korter duren en minder ingrijpend zijn dan in Europa. Voor werknemers wordt de prijs van deze flexibiliteit echter vertegenwoordigd door een grote mate van (inkomens-) onzekerheid en weten dat je bij de eerste tekenen van economische tegenwind je baan kwijt kunt raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!