Flowers for Algernon
‘Flowers for Algernon’ van Daniel Keyes is een klassieker. Het verhaal over de eenvoudige Charlie die door een experimentele ingreep zijn IQ enorm ziet toenemen mag bekend worden verondersteld, evenals de afloop van het verhaal. De grootste verdienste van het boek is dan ook hoe Charlie en zijn omgeving reageren op de veranderingen die hij ondergaat. Je voelt de afschuw wanneer Charlie zich realiseert hoe mensen hem in de loop der jaren behandeld hebben. Charlies IQ is weliswaar toegenomen, maar zijn emotionele ontwikkeling blijft achter. Die tweespalt maakt de menselijke interactie er voor Charlie niet makkelijker op. De uiteindelijke afloop, die wordt ingezet als Charlie zijn eigen werk niet meer begrijpt, is hartverscheurend.
De vliegeraar
‘De vliegeraar’ van Khaled Hosseini was een enorme bestseller. Een enorme hit; er wordt zelfs aan een verfilming gewerkt. Ik kan helaas niet zeggen dat ik de hype terecht vind. Het verhaal over de jeugdzonde van Amir ten aanzien van zijn vriend Hassan, die hem de rest van zijn leven blijft achtervolgen en waarvoor Amir ten slotte een kans krijgt om het goed te maken, vind ik weinig verrassend. ‘De vliegeraar’ is mooi geschreven, maar erg voorspelbaar. De relatie van tegenstellingen tussen Amir en Hassan in het begin van het boek komt later op velerlei manieren terug, soms tot op het belachelijk onwaarschijnlijke af. (Denk aan de hazenlip van Hassan.) Ook de manier waarop Assef later terugkeert in het verhaal is ongelooflijk onwaarschijnlijk. Wat ik wél positief vond aan ‘De vliegeraar’: mooi taalgebruik, een goed beeld van de geschiedenis van Afghanistan en een ontroerend verhaal over een jongen die de goedkeuring van zijn vader zoekt.
Het zijn net mensen
‘Het zijn net mensen’ van Joris Luyendijk is een ontluisterend boek. Luyendijk was jarenlang correspondent in het Midden-Oosten en heeft zijn ervaringen verzameld in dit boek. ‘Het zijn net mensen’ verhaalt over de onmogelijkheden die je als journalist in de Arabische wereld tegenkomt. Een aanrader voor iedereen die interesse heeft in geschiedenis, actualiteiten en/of journalistiek. Het is ontstellend om te lezen hoe de persbureaus in feite bepalen wat journaals en kranten melden over het Midden-Oosten. Corruptie en omkoping zijn voor correspondenten nog wel mee om te gaan, maar de toepassing van hoor en wederhoor of cijfermatige ondersteuning is onbegonnen werk. In de tweede helft van het boek kom je er vervolgens achter dat alles in Israël nog veel erger is. Ontluisterend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!