Dodenherdenking

Geen medaille, geen mars, geen naam in een boek
Geen standbeeld om hen te eren, geen trom die hun echo draagt
Maar toch waren ze er

 

Geen soldaten in uniform, geen bevelhebbers
Het waren vaders, moeders, broers, zussen, buren, vrienden
 

Gewone mensen zoals jij en ik
In een tijd waarin goed doen levensgevaarlijk kon zijn
En toch deden ze het
 

Ze gaven brood aan smekende handen
Openden hun deuren voor wie nergens meer heen kon
Zwegen waar woorden een doodstraf konden zijn
Elke dag de angst, elke nacht de vraag: halen we morgen?
 

We vergeten hoe hun handen trilden
Hoe hun harten bonkten bij elke klop op de deur
We vergeten hoe hun namen verdwenen
Hoe hun offers werden vergeten door de tijd
 

Ze hadden een thuis, een familie die op hen wachtte
Maar ze kozen ervoor om te helpen, ook al mocht het niet

Niet voor eer, niet voor roem
Maar omdat iemand het moest doen
In een tijd waarin keuzes maken als belangrijk werd gezien
Doet me denken aan nu – jou niet?
 

Vandaag staan we stil
Want hun moed leeft voort
En misschien, als wij ooit moeten kiezen
Zullen wij ons hun daden herinneren

 

Marijn van der Wilk

Voordracht Jonge Spreker op de Dam