donderdag 30 juni 2011
woensdag 29 juni 2011
Bij de verloskundige, week 21
Het was alweer vier weken sinds ons vorige bezoek aan de verloskundige. Hoog tijd voor een nieuwe afspraak, nieuwe metingen en het stellen van vragen die in de tussentijd waren komen opzetten. Bloeddruk en ijzer waren goed en ook het hartje van Winnie (de nieuwe werktitel) klopt als vanouds hartstikke goed en snel.
De twintig weken echo van afgelopen maandag – eigenlijk al de 21e week, maar goed – was de laatste die we krijgen. Als we willen, kunnen we rond week 30 nog een zogenaamde 'groei-echo' krijgen. Verder nog een paar vragen gesteld die waren opgeborreld. Tot grote frustratie van Mrs Attorama mag ze best rauwe ham eten. Die heeft zich dus drie weken lopen verbijten in Italië dat ze dat niet mocht. Ten onrechte. Ik zeg: oeps!
De twintig weken echo van afgelopen maandag – eigenlijk al de 21e week, maar goed – was de laatste die we krijgen. Als we willen, kunnen we rond week 30 nog een zogenaamde 'groei-echo' krijgen. Verder nog een paar vragen gesteld die waren opgeborreld. Tot grote frustratie van Mrs Attorama mag ze best rauwe ham eten. Die heeft zich dus drie weken lopen verbijten in Italië dat ze dat niet mocht. Ten onrechte. Ik zeg: oeps!
dinsdag 28 juni 2011
Min twee keer zo koud?
Een collega bekijkt de voorspellingen voor morgen: 17 graden. "Dat scheelt bijna de helft met vandaag", zegt hij. Pardon? Je kunt met graden Celsius niet zo rekenen. Waarom niet? Omdat het een zogenaamde intervalschaal is. Oftewel: graden Celsius heeft geen absoluut nulpunt en daarom mag je er niet mee delen of vermenigvuldigen.
Je kunt met Celsius wel verschillen uitrekenen: tussen 0 en 5 graden is een even groot verschil als tussen 5 en 10 graden. En: van 0 naar 10 graden is precies een twee keer zo groot interval – hee, vandaar de naam! – als van 0 naar 5 graden. Maar verder dan dat gaan de rekenmogelijkheden met Celsius niet. Een troost: Fahrenheit, waar de Amerikanen zo gek op zijn, heeft die mogelijkheden evenmin.
Dat komt door de willekeur van meneer Celsius, die als uitgangspunt hanteerde dat water bevriest bij 0 graden en kookt bij 100 graden. Hij had ook makkelijk iets anders kunnen kiezen. De enige temperatuurschaal waarbij je wél naar hartenlust mag optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, is Kelvin, al wordt die in het dagelijks leven niet of nauwelijks gebruikt. Kelvin begint bij het absolute nulpunt. 10 graden Kelvin is dus inderdaad twee keer zo warm als 5 graden Kelvin. Oftewel: temperatuur in Kelvin is een zogenaamde ratioschaal.
Ratioschalen komen vaak voor: afstand, leeftijd, tijdsduur bijvoorbeeld. Tien kilometer is het dubbele van 5 kilometer, een kind van 8 jaar is twee keer zo oud als een kind van 4 jaar en 6 minuten duren twee keer zo lang als 3 minuten. Waarom? Omdat je hiermee niet negatief kan gaan. Een afstand van -5 kilometer? Een leeftijd van -4 jaar? Een tijdsduur van -3 minuten? Onzin natuurlijk.
Met Celsius kun je wel negatief gaan en daarom kun je er niet mee rekenen. Vijftien graden Celsius is niet de helft van 30 graden Celsius. Is het bij 20 graden onder nul 'min 2' keer zo koud als bij 10 graden boven nul? Nee dus.
Je kunt met Celsius wel verschillen uitrekenen: tussen 0 en 5 graden is een even groot verschil als tussen 5 en 10 graden. En: van 0 naar 10 graden is precies een twee keer zo groot interval – hee, vandaar de naam! – als van 0 naar 5 graden. Maar verder dan dat gaan de rekenmogelijkheden met Celsius niet. Een troost: Fahrenheit, waar de Amerikanen zo gek op zijn, heeft die mogelijkheden evenmin.
Dat komt door de willekeur van meneer Celsius, die als uitgangspunt hanteerde dat water bevriest bij 0 graden en kookt bij 100 graden. Hij had ook makkelijk iets anders kunnen kiezen. De enige temperatuurschaal waarbij je wél naar hartenlust mag optellen, aftrekken, delen en vermenigvuldigen, is Kelvin, al wordt die in het dagelijks leven niet of nauwelijks gebruikt. Kelvin begint bij het absolute nulpunt. 10 graden Kelvin is dus inderdaad twee keer zo warm als 5 graden Kelvin. Oftewel: temperatuur in Kelvin is een zogenaamde ratioschaal.
Ratioschalen komen vaak voor: afstand, leeftijd, tijdsduur bijvoorbeeld. Tien kilometer is het dubbele van 5 kilometer, een kind van 8 jaar is twee keer zo oud als een kind van 4 jaar en 6 minuten duren twee keer zo lang als 3 minuten. Waarom? Omdat je hiermee niet negatief kan gaan. Een afstand van -5 kilometer? Een leeftijd van -4 jaar? Een tijdsduur van -3 minuten? Onzin natuurlijk.
Met Celsius kun je wel negatief gaan en daarom kun je er niet mee rekenen. Vijftien graden Celsius is niet de helft van 30 graden Celsius. Is het bij 20 graden onder nul 'min 2' keer zo koud als bij 10 graden boven nul? Nee dus.
maandag 27 juni 2011
20 weken echo
Net teruggekeerd van de 20 weken echo. Alles zag er goed uit: geen hazenlip, geen open ruggetje, handjes en voetjes allemaal in orde, ruggengraat helemaal goed. Gewicht, lengte, breedte et cetera: allemaal volgens verwachting en letterlijk 'binnen de lijntjes'. En o ja: we weten het geslacht. Onze Wimpie, of baby Attorama zo u wil, is een…
Meisje!
Misschien dat we het voortaan beter over Winnie kunnen hebben?
Meisje!
Misschien dat we het voortaan beter over Winnie kunnen hebben?
zondag 26 juni 2011
Uitpakken en zo
Na drie weken Italië vandaag een dagje uitpakken, opruimen, wassen, strijken, post uitzoeken et cetera. Een verslagje van onze vakantie, met een paar fotootjes, komt er zo snel mogelijk aan. Morgen weer gewoon aan de slag en in het oude ritme terugkeren. 's Avonds een belangrijke afspraak voor Wimpie, waarover morgen meer natuurlijk!
zaterdag 25 juni 2011
Terugreis, deel 2
Rond acht uur zaten we weer in de auto, na een kort ontbijt. Buchenau/Bruchsal is een klein, typisch Duits plaatsje, met verschillend gekleurde huizen, waar we zonder de navigon echter nooit gekomen zouden zijn. Volgens de navigatie zouden we rond 13.00 uur thuis aankomen, met zo'n 530 kilometer te gaan.
De eerste regen begon te vallen om half tien, en hield helaas niet meer op. Ook liep de temperatuur steeds verder terug, om te blijven steken op 12 graden. Brr!
Om half twaalf staken we bij Venlo de grens over, wat nog steeds een vreemde manier van rijden is: van de snelweg zit je ineens in de bebouwde kom. Volgende keer proberen om te rijden?
Het vertrouwde gezicht van de Brienenoord: om 13.00 uur precies. We zijn weer terug!
De eerste regen begon te vallen om half tien, en hield helaas niet meer op. Ook liep de temperatuur steeds verder terug, om te blijven steken op 12 graden. Brr!
Om half twaalf staken we bij Venlo de grens over, wat nog steeds een vreemde manier van rijden is: van de snelweg zit je ineens in de bebouwde kom. Volgende keer proberen om te rijden?
Het vertrouwde gezicht van de Brienenoord: om 13.00 uur precies. We zijn weer terug!
vrijdag 24 juni 2011
Terugreis, deel 1
Een paar minuten voor acht uur vertrokken. We hebben de zogenaamde 'tolweg langs de kust' genomen. In eerste instantie dus de richting Genua/Genova aangehouden. Typisch zo’n Italiaanse naam, Genua, maar daar denken ze hier blijkbaar anders over. Na Genua moet je dan Parma aanhouden. Een mooie route, die pas op het einde wat drukker wordt, als het land wat meer bevolkt wordt.
De eerste spatjes regen kregen we rond kwart over negen, ter hoogte van Ponte Magra. Ach, een mooie gelegenheid om dat Toscaanse stof een beetje weg te spoelen. De terugweg via Zwitserland gereden (inclusief vignet). Mooi stukje, vooral in de buurt van de meren van Lugano. Schitterend! Opvallend: in de zomervakantie sneeuw gezien.
Om precies 14.00 uur waren we bij de Gotthard-tunnel. Berucht om de files in de zomer, vanwege het gefaseerd toestaan van de auto's, maar we hebben daar slechts een kwartiertje stil gestaan. Ongeveer even lang als we in de tunnel zelf hebben gereden dus. Bizar: een kwartier lang in de tunnel.
Rond 15.00 uur een hapje gegeten bij Seedorf. (Nee, niet van die voetballer.) Ik probeerde in mijn beste vakantie-Italiaans te bestellen en af te rekenen, even vergetend dat we allang in het Duitstalige gedeelte van Zwitserland zaten…
Rond 17.15 uur gingen we de grens met Duitsland over, na een druk en rommelig Basel. Het is erg mooi rijden door Zwitserland, behalve dat laatste stuk dan. Misschien dat de avondspits daar iets mee te maken had. De route ging vervolgens langs de Rijn, de grens met Frankrijk, langs de Elzas.
Veel werkzaamheden in Duitsland naarmate we dichterbij Karlsruhe kwamen, dus we konden helaas niet zo hard opschieten als gehoopt. Rond half acht, net nadat we Karlsruhe voorbij waren, hebben we een hotel opgezocht in de navigon: hotel Ritter, in Buchenau was het dichtstbij. Een hotel van rode baksteen, met een zakje Haribo-beren op het nachtkastje. Ja hoor, we zijn in Duitsland.
De eerste spatjes regen kregen we rond kwart over negen, ter hoogte van Ponte Magra. Ach, een mooie gelegenheid om dat Toscaanse stof een beetje weg te spoelen. De terugweg via Zwitserland gereden (inclusief vignet). Mooi stukje, vooral in de buurt van de meren van Lugano. Schitterend! Opvallend: in de zomervakantie sneeuw gezien.
Om precies 14.00 uur waren we bij de Gotthard-tunnel. Berucht om de files in de zomer, vanwege het gefaseerd toestaan van de auto's, maar we hebben daar slechts een kwartiertje stil gestaan. Ongeveer even lang als we in de tunnel zelf hebben gereden dus. Bizar: een kwartier lang in de tunnel.
Rond 15.00 uur een hapje gegeten bij Seedorf. (Nee, niet van die voetballer.) Ik probeerde in mijn beste vakantie-Italiaans te bestellen en af te rekenen, even vergetend dat we allang in het Duitstalige gedeelte van Zwitserland zaten…
Rond 17.15 uur gingen we de grens met Duitsland over, na een druk en rommelig Basel. Het is erg mooi rijden door Zwitserland, behalve dat laatste stuk dan. Misschien dat de avondspits daar iets mee te maken had. De route ging vervolgens langs de Rijn, de grens met Frankrijk, langs de Elzas.
Veel werkzaamheden in Duitsland naarmate we dichterbij Karlsruhe kwamen, dus we konden helaas niet zo hard opschieten als gehoopt. Rond half acht, net nadat we Karlsruhe voorbij waren, hebben we een hotel opgezocht in de navigon: hotel Ritter, in Buchenau was het dichtstbij. Een hotel van rode baksteen, met een zakje Haribo-beren op het nachtkastje. Ja hoor, we zijn in Duitsland.
woensdag 22 juni 2011
De begraafplaats van Praag – Umberto Eco
Het laatste boek van de vakantie en ook het meest lijvige. Met zijn kenmerkende ongelooflijke oog voor detail schetst Umberto Eco een beeld van het einde van de negentiende eeuw, vol complotten en politieke intriges. De stijl is onmiskenbaar die van Eco: laat je door de overvloed aan details en zijlijntjes niet afleiden van de verhaallijn. Of liever: van de drie delen van de roman. En daarmee kom ik meteen bij mijn belangrijkste kritiek.
Het eerste deel speelt ten tijde van de vorming van de Italiaanse eenheidsstaat. Een mooi toeval, gezien mijn huidige locatie. Het tweede deel behandelt de Frans-Duitse oorlog. In het laatste deel laat Eco hoofdpersoon Simonini een belangrijke rol spelen bij de totstandkoming van de zogenaamde Protocollen van de wijzen van Sion. Dat is niet een zo'n gekke gedachte, gezien de schimmige ontstaansgeschiedenis hiervan. Ook voor Simonini's personage is dit een logische stap: de jodenhaat van het personage spat er vanaf de eerste pagina vanaf.
'De begraafplaats van Praag' is eigenlijk een roman opgeknipt in drie delen, in plaats van een enkele roman. Elk van de drie delen had gemakkelijk kunnen worden gebruikt voor een volledige roman. De plot van de roman is moeilijk samen te vatten zonder deze in drie stukken op te knippen. Zelfs de omschrijving dat Simonini een vervalser van documenten is, is niet voldoende.
Conclusie: 'De begraafplaats van Praag' is een genot om te lezen voor liefhebbers van historische en culinaire details en voor liefhebbers van complotten en samenzweringen. Van een coherente roman is echter helaas geen sprake.
Het eerste deel speelt ten tijde van de vorming van de Italiaanse eenheidsstaat. Een mooi toeval, gezien mijn huidige locatie. Het tweede deel behandelt de Frans-Duitse oorlog. In het laatste deel laat Eco hoofdpersoon Simonini een belangrijke rol spelen bij de totstandkoming van de zogenaamde Protocollen van de wijzen van Sion. Dat is niet een zo'n gekke gedachte, gezien de schimmige ontstaansgeschiedenis hiervan. Ook voor Simonini's personage is dit een logische stap: de jodenhaat van het personage spat er vanaf de eerste pagina vanaf.
'De begraafplaats van Praag' is eigenlijk een roman opgeknipt in drie delen, in plaats van een enkele roman. Elk van de drie delen had gemakkelijk kunnen worden gebruikt voor een volledige roman. De plot van de roman is moeilijk samen te vatten zonder deze in drie stukken op te knippen. Zelfs de omschrijving dat Simonini een vervalser van documenten is, is niet voldoende.
Conclusie: 'De begraafplaats van Praag' is een genot om te lezen voor liefhebbers van historische en culinaire details en voor liefhebbers van complotten en samenzweringen. Van een coherente roman is echter helaas geen sprake.
maandag 20 juni 2011
De meester: de val – Guillermo del Toro & Chuck Hogan
Deel twee van de vampiertrilogie van regisseur Del Toro en misdaadschrijver Hogan. Deel een eindigde met een ontzettende cliffhanger en zonder wezenlijke verbetering van de situatie waarin de helden zich bevonden. Om maar meteen met het slechte nieuws te beginnen: in 'De val' wordt het eigenlijk alleen maar beroerder. Er worden weliswaar wat (kleine) successen gevierd, maar 'De val' eindigt nog grimmiger dan het eerste deel. Een opmaat voor het derde deel, uiteraard.
'De val' is een aardig vervolg, maar toch allemaal net wat minder beklemmend dan 'De meester'. Het voelt een beetje alsof in deel 1 alle schaakstukken geïntroduceerd zijn, alles op het bord gezet is en alle spelregels uitgelegd zijn, terwijl in deel 2 hooguit de stukken wat heen en weer geschoven worden. Hopelijk is dit onderdeel van de opbouw naar deel 3, waarin die opbouw uiteraard beloond moet worden.
Wat opbouw betreft, biedt 'De val' een paar leuke verrassingen. De lezer wordt een paar keer behoorlijk op het verkeerde been gezet. Zo worden sommige personages op uitvoerige wijze geïntroduceerd, op een manier die een uitgebreide rol in het verhaal lijkt te voorspellen, om vervolgens die personages na een paar bladzijden helemaal niet meer terug te laten keren. Hetzelfde geldt voor een groepering die op het einde van 'De meester' werd geïntroduceerd, maar die in 'De val', helaas voor onze helden, geen rol van betekenis meer kan spelen.
'De val' is een aardig vervolg, maar toch allemaal net wat minder beklemmend dan 'De meester'. Het voelt een beetje alsof in deel 1 alle schaakstukken geïntroduceerd zijn, alles op het bord gezet is en alle spelregels uitgelegd zijn, terwijl in deel 2 hooguit de stukken wat heen en weer geschoven worden. Hopelijk is dit onderdeel van de opbouw naar deel 3, waarin die opbouw uiteraard beloond moet worden.
Wat opbouw betreft, biedt 'De val' een paar leuke verrassingen. De lezer wordt een paar keer behoorlijk op het verkeerde been gezet. Zo worden sommige personages op uitvoerige wijze geïntroduceerd, op een manier die een uitgebreide rol in het verhaal lijkt te voorspellen, om vervolgens die personages na een paar bladzijden helemaal niet meer terug te laten keren. Hetzelfde geldt voor een groepering die op het einde van 'De meester' werd geïntroduceerd, maar die in 'De val', helaas voor onze helden, geen rol van betekenis meer kan spelen.
zondag 19 juni 2011
vrijdag 17 juni 2011
donderdag 16 juni 2011
maandag 13 juni 2011
zaterdag 11 juni 2011
vrijdag 10 juni 2011
donderdag 9 juni 2011
Tonio – A.F.Th. van der Heijden
De nachtmerrie van iedere ouder: de politie die op de stoep staat met de mededeling dat je kind een ongeluk heeft gehad. In het ziekenhuis overlijdt later die dag Van der Heijdens enige kind. In de requiemroman 'Tonio' gaat Van der Heijden op zoek naar wat er in de laatste uren van zijn zoons leven heeft plaatsgevonden en hoe hij en zijn vrouw proberen om te gaan met het verlies.
Van der Heijden vraagt zich in 'Tonio' slechts één ding af: waarom? Een herkenbare vraag voor iedereen die een rouwproces ondergaat of heeft ondergaan. Had ik iets kunnen doen om het te voorkomen? Had ik iets moeten doen? Waarom hij wel en ik niet? En vooral: hoe nu verder? Hoe kun je je eigen leven voortzetten als je iedere dag moet denken aan het verlies?
'Tonio' maakt gebruik van dagboekschetsen, herinneringen en vele persoonlijke inkijkjes in het schrijvers- en familieleven van Van der Heijden. Het is een indrukwekkend eerbetoon, een ontroerend afscheid en een hartverscheurende, maar tevergeefse zoektocht naar zowel de rationaliteit achter leven en dood als het antwoord op de vraag: waarom?
Van der Heijden vraagt zich in 'Tonio' slechts één ding af: waarom? Een herkenbare vraag voor iedereen die een rouwproces ondergaat of heeft ondergaan. Had ik iets kunnen doen om het te voorkomen? Had ik iets moeten doen? Waarom hij wel en ik niet? En vooral: hoe nu verder? Hoe kun je je eigen leven voortzetten als je iedere dag moet denken aan het verlies?
'Tonio' maakt gebruik van dagboekschetsen, herinneringen en vele persoonlijke inkijkjes in het schrijvers- en familieleven van Van der Heijden. Het is een indrukwekkend eerbetoon, een ontroerend afscheid en een hartverscheurende, maar tevergeefse zoektocht naar zowel de rationaliteit achter leven en dood als het antwoord op de vraag: waarom?
woensdag 8 juni 2011
dinsdag 7 juni 2011
Wat zou Google doen? – Jeff Jarvis
Het eerste boek van deze vakantie is van de stapel boeken die ik eigenlijk vorig jaar mee zou nemen: 'Wat zou Google doen?' van Jeff Jarvis. Of liever WZGD? zoals de auteur zelf zijn boek afkort. Een bijzonder vlot geschreven boek – binnen een dag uit – dat ten eerste gaat over het effect dat het internet, en dan met name Google natuurlijk, heeft op bedrijven. Ten tweede schetst Jarvis een beeld van hoe verschillende bedrijfstakken eruit zouden kunnen zien als ze deze invloed op een juiste manier aanwenden.
Een slechte recensie is niet meer dan dat. Tenminste, zo ging het vroeger. Hooguit kon ik daarmee wat vrienden, familie of collega's beïnvloeden. Tegenwoordig kan ik mijn slechte recensie online zetten, kan ik hyperlinks naar die recensie op Facebook en vele andere pagina's zetten en voor je het weet, verspreidt mijn slechte recensie zich over de hele wereld. In WZGD? probeert Jarvis enkele tips te geven aan bedrijven hoe zij met deze gewijzigde situatie moeten omgaan.
Een slechte recensie is niet meer dan dat. Tenminste, zo ging het vroeger. Hooguit kon ik daarmee wat vrienden, familie of collega's beïnvloeden. Tegenwoordig kan ik mijn slechte recensie online zetten, kan ik hyperlinks naar die recensie op Facebook en vele andere pagina's zetten en voor je het weet, verspreidt mijn slechte recensie zich over de hele wereld. In WZGD? probeert Jarvis enkele tips te geven aan bedrijven hoe zij met deze gewijzigde situatie moeten omgaan.
maandag 6 juni 2011
zondag 5 juni 2011
zaterdag 4 juni 2011
vrijdag 3 juni 2011
Heenreis, deel 2
Ontbeten in het hotel in Bolzano: wow! Heel uitgebreid, alles ontzettend vers, goed gegeten en gedronken. Het maakte de overnachtingsprijs bijna de moeite waard. Echt, ik kan mij niet heugen wanneer ik de laatste keer zo goed ontbeten heb in een hotel. Ik wilde het personeel uitvoerig bedanken, maar helaas schoot mijn Italiaans te kort. Dat komt amper verder dan 'si' en 'buongiorno'.
Nog zo'n 500 kilometer te gaan. Gisteren geen enkele vrachtwagen op de weg gezien – zal wel iets met Hemelvaart te maken hebben – maar vandaag maakten ze dat ruim goed. Toen we rond tien uur belden waar de rest uithing, bleek dat we ze al voorbij gereden waren.
Onderweg gestopt bij Modena – afgelopen vol, vooral met Amerikanen – en net na de splitsing Pisa/Livorno – met een ouderwetse benzinepomp waar er voor je getankt werd. Dan wel voor een meerprijs van 4 cent de liter natuurlijk.
Rond half twee kwamen we aan in Valle Gaia, waar de slagboom van de camping dicht zat. Siëstatijd. Even een rondje gelopen over de camping, ijsje gegeten aan het zwembad. Eerste indruk: mooi, ruim opgezet, rustig, veel plekken met schaduw. Naast de toegewezen plekken van de rest van de (schoon-) familie stond een Canvas-tent opgezet. Zou die voor ons zijn?
Om drie uur ging de receptie (en de slagboom) weer open en wilden we inchecken. Wat bleek: dat kon niet daar, maar bij de algemene tent van Canvas. Waar we dus al tijd al heen hadden kunnen lopen. Maar goed. Een paar algemene instructies verder kwamen we tot de conclusie dat we inderdaad alle zes op een rijtje staan!
De tent is ruim – je kunt er met een heel gezin in – en van alle gemakken voorzien. Alleen een eigen gootsteen ontbreekt nog, verder is het in alle opzichten gelijk aan een vakantiehuisje. Moeilijk om hierna terug te gaan naar 'gewoon' kamperen.
De rest van de (schoon-) familie kwam om half vier binnen, tegelijk met de eerste regenwolkjes. Die moesten dus de caravans inparkeren en de voortent opzetten onder dreiging van een regenbui. Toen alles eenmaal stond – de harde rotsgrond was een aanslag op de kwaliteit van de haringen – konden we in *onze* ruime tent met zijn allen een drankje doen.
De pizzeria op de camping kreeg een goede aanbeveling van ons Canvas-aanspreekpunt, dus die hebben we meteen maar even uitgeprobeerd. Wanneer in Italië, doe als de Italianen. Het land van pizza en pasta; ik zal wel een paar kilo aankomen...
Nog zo'n 500 kilometer te gaan. Gisteren geen enkele vrachtwagen op de weg gezien – zal wel iets met Hemelvaart te maken hebben – maar vandaag maakten ze dat ruim goed. Toen we rond tien uur belden waar de rest uithing, bleek dat we ze al voorbij gereden waren.
Onderweg gestopt bij Modena – afgelopen vol, vooral met Amerikanen – en net na de splitsing Pisa/Livorno – met een ouderwetse benzinepomp waar er voor je getankt werd. Dan wel voor een meerprijs van 4 cent de liter natuurlijk.
Rond half twee kwamen we aan in Valle Gaia, waar de slagboom van de camping dicht zat. Siëstatijd. Even een rondje gelopen over de camping, ijsje gegeten aan het zwembad. Eerste indruk: mooi, ruim opgezet, rustig, veel plekken met schaduw. Naast de toegewezen plekken van de rest van de (schoon-) familie stond een Canvas-tent opgezet. Zou die voor ons zijn?
Om drie uur ging de receptie (en de slagboom) weer open en wilden we inchecken. Wat bleek: dat kon niet daar, maar bij de algemene tent van Canvas. Waar we dus al tijd al heen hadden kunnen lopen. Maar goed. Een paar algemene instructies verder kwamen we tot de conclusie dat we inderdaad alle zes op een rijtje staan!
De tent is ruim – je kunt er met een heel gezin in – en van alle gemakken voorzien. Alleen een eigen gootsteen ontbreekt nog, verder is het in alle opzichten gelijk aan een vakantiehuisje. Moeilijk om hierna terug te gaan naar 'gewoon' kamperen.
De rest van de (schoon-) familie kwam om half vier binnen, tegelijk met de eerste regenwolkjes. Die moesten dus de caravans inparkeren en de voortent opzetten onder dreiging van een regenbui. Toen alles eenmaal stond – de harde rotsgrond was een aanslag op de kwaliteit van de haringen – konden we in *onze* ruime tent met zijn allen een drankje doen.
De pizzeria op de camping kreeg een goede aanbeveling van ons Canvas-aanspreekpunt, dus die hebben we meteen maar even uitgeprobeerd. Wanneer in Italië, doe als de Italianen. Het land van pizza en pasta; ik zal wel een paar kilo aankomen...
donderdag 2 juni 2011
Heenreis, deel 1
De eerste dag van drie weken Italië. Rond kwart over zeven vertrokken. Volgens de Navigon hebben we een reis van zo’n 1.500 kilometer voor de boeg. Het precieze aantal kilometers is moeilijk in te schatten, aangezien onze navigatie verwoede pogingen deed om ons via Zwitserland te sturen. Dat is misschien wel sneller, maar we hebben alleen een vignet voor Oostenrijk.
Handig, die sms'jes van T-Mobile: om 08.49 uur (welkom in Duitsland!), 17.27 uur (welkom in Oostenrijk!) en 19.01 uur (welkom in Italië!) De route onderweg viel niet tegen. Hier en daar wat klein oponthoud vanwege wegwerkzaamheden, vooral bij Wurzburg, maar echt in de file hebben we niet gestaan.
Opvallende observatie: de Duitsers hebben de naam, maar de Oostenrijkers houden zich pas echt goed aan de regels: bij ieder verkeers- of matrixbord passen ze ogenblikkelijk de snelheid aan. Daar doe je als vreemdeling meteen aan mee.
Verwachte observatie: 150 km/u rijden op de linkerbaan in Duitsland en dan alsnog regelmatig aan de kant moeten omdat iemand vind dat je te langzaam rijdt…
Gemist: de Brennerpas. Dat is toch een ontzettend lange tunnel? Nou, dat valt dan flink tegen – of we hebben hem gemist.
Deze woorden schrijf ik op een hotel in Bolzano, het eerste Best Western hotel dat we konden vinden. Morgen nog zo'n 500 kilometer te gaan, onder andere langs het Gardameer. Ik ben benieuwd of het druk wordt – volgens de kaart van de ANWB wel namelijk.
Handig, die sms'jes van T-Mobile: om 08.49 uur (welkom in Duitsland!), 17.27 uur (welkom in Oostenrijk!) en 19.01 uur (welkom in Italië!) De route onderweg viel niet tegen. Hier en daar wat klein oponthoud vanwege wegwerkzaamheden, vooral bij Wurzburg, maar echt in de file hebben we niet gestaan.
Opvallende observatie: de Duitsers hebben de naam, maar de Oostenrijkers houden zich pas echt goed aan de regels: bij ieder verkeers- of matrixbord passen ze ogenblikkelijk de snelheid aan. Daar doe je als vreemdeling meteen aan mee.
Verwachte observatie: 150 km/u rijden op de linkerbaan in Duitsland en dan alsnog regelmatig aan de kant moeten omdat iemand vind dat je te langzaam rijdt…
Gemist: de Brennerpas. Dat is toch een ontzettend lange tunnel? Nou, dat valt dan flink tegen – of we hebben hem gemist.
Deze woorden schrijf ik op een hotel in Bolzano, het eerste Best Western hotel dat we konden vinden. Morgen nog zo'n 500 kilometer te gaan, onder andere langs het Gardameer. Ik ben benieuwd of het druk wordt – volgens de kaart van de ANWB wel namelijk.
woensdag 1 juni 2011
GEEN bloedtest
Vandaag zijn we op controle geweest bij de verloskundige. Alles goed. We hebben Wimpies hartslag gehoord en een paar kleine vragen gesteld en verder was er eigenlijk niet zo heel veel bijzonders te melden. Wimpie weegt op dit moment zo'n 100 gram. Hij/Zij gaat nu een groeispurt inzetten: over drie weken is Wimpie drie keer zo zwaar. Dan moet Mrs Attorama Wimpie ook zo'n beetje gaan voelen bewegen.
De verloskundige haalde nog iets opvallends aan. Uit het eerdere bloedonderzoek bleek dat Mrs Attorama bloedgroep A negatief heeft. Mocht Wimpie een positieve bloedgroep hebben – dat wordt later in de zwangerschap nog onderzocht – dan kan dat voor een klein probleempje zorgen, maar dat is vlak na de bevalling wel op te lossen. Eigenlijk helemaal geen probleempje dus. Vervolgens vroeg ik of we niet van tevoren kunnen zien wat de kans op Wimpies bloedgroep is, door mijn bloedgroep te laten bepalen. (Een van de dingen die ik nooit heb laten doen.)
Daar wilde de verloskundige niet aan, aan het onderzoeken van mijn bloedgroep. Het komt namelijk bij "een bepaald percentage" (in haar woorden) voor dat de aanstaande moeder bij de verloskundige zit met iemand die eigenlijk helemaal de vader niet is. Dat zou uit de bloedtest haarfijn blijken, wat tot vervelende situaties zou kunnen leiden bij de verloskundige. Variërend van slaande ruzie tot echtscheidingen ter plekke. Geen bloedtest dus. Dat doen we maar op eigen gelegenheid, als we daar behoefte aan hebben.
De verloskundige haalde nog iets opvallends aan. Uit het eerdere bloedonderzoek bleek dat Mrs Attorama bloedgroep A negatief heeft. Mocht Wimpie een positieve bloedgroep hebben – dat wordt later in de zwangerschap nog onderzocht – dan kan dat voor een klein probleempje zorgen, maar dat is vlak na de bevalling wel op te lossen. Eigenlijk helemaal geen probleempje dus. Vervolgens vroeg ik of we niet van tevoren kunnen zien wat de kans op Wimpies bloedgroep is, door mijn bloedgroep te laten bepalen. (Een van de dingen die ik nooit heb laten doen.)
Daar wilde de verloskundige niet aan, aan het onderzoeken van mijn bloedgroep. Het komt namelijk bij "een bepaald percentage" (in haar woorden) voor dat de aanstaande moeder bij de verloskundige zit met iemand die eigenlijk helemaal de vader niet is. Dat zou uit de bloedtest haarfijn blijken, wat tot vervelende situaties zou kunnen leiden bij de verloskundige. Variërend van slaande ruzie tot echtscheidingen ter plekke. Geen bloedtest dus. Dat doen we maar op eigen gelegenheid, als we daar behoefte aan hebben.
Aangepast en opgestuurd
Na de eerste aanwijzingen van mijn meelezer – hij heeft nog een stukje leeswerk te gaan – heb ik mijn manuscript wat aangepast. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ik heb mijn manuscript naar een uitgeverij opgestuurd. Nu is het afwachten. Dat kan enkele weken of misschien wel maanden duren, zo staat op de website van de uitgeverij te lezen. Geduld dus.
Er zijn drie mogelijke uitkomsten:
1. De uitgeverij vindt het geweldig en wil het meteen uitgeven. Dit is de ideale uitkomst, maar niet erg waarschijnlijk, tenzij ik natuurlijk in één keer een meesterwerk heb geschreven.
2. De uitgeverij vindt het interessant, maar nog niet goed genoeg. In dat geval wordt een traject ingezet waarbij gezamenlijk aan het manuscript geschaafd gaat worden.
3. De uitgeverij vindt het niets en wijst het manuscript af. Zonder opgaaf van redenen; als ik wil weten wat er mis mee is, zal ik op eigen gelegenheid een manuscriptbeoordelaar moeten afstappen.
And now we wait.
Er zijn drie mogelijke uitkomsten:
1. De uitgeverij vindt het geweldig en wil het meteen uitgeven. Dit is de ideale uitkomst, maar niet erg waarschijnlijk, tenzij ik natuurlijk in één keer een meesterwerk heb geschreven.
2. De uitgeverij vindt het interessant, maar nog niet goed genoeg. In dat geval wordt een traject ingezet waarbij gezamenlijk aan het manuscript geschaafd gaat worden.
3. De uitgeverij vindt het niets en wijst het manuscript af. Zonder opgaaf van redenen; als ik wil weten wat er mis mee is, zal ik op eigen gelegenheid een manuscriptbeoordelaar moeten afstappen.
And now we wait.
Abonneren op:
Posts (Atom)