Koninginnedag 2011

The Sound of the West Coast

Deel 1: 1965-1968

Eindelijk heb ik ‘The Sound of the West Coast’ van Leo Blokhuis te pakken. De eerste druk was zo populair en zo snel uitverkocht dat ik op de herdruk moest wachten. Op de voor hem kenmerkende manier, met veel oog voor detail en met een ongelooflijke hoeveelheid weetjes, vertelt Leo Blokhuis over de muziek uit Los Angeles van 1965 tot 1979. Het boek, of liever soundbook gaat gepaard met maar liefst 4 cd’s en 90 (!) liedjes.

Het eerste deel behandelt de periode 1965-1968. De muziek uit Los Angeles wordt in deze periode gekenmerkt door meerstemmige zang, invloeden uit de folk en een optimistische inslag. De opkomst en oorsprong van bands als The Eagles en The Byrds komen voorbij, de Amerikaanse reactie op de British Invasion, de vergeefse pogingen van The Beach Boys om the album ‘Smile’ af te ronden en nog veel meer.

De muziekkeuze van Blokhuis is verrassend en een welkome aanvulling op de standaard verzamelaars voor deze periode. Iedereen kent natuurlijk ‘California Dreaming’ van The Mamas & The Papas, maar de oorspronkelijke versie met Barry McGuire is een zeldzaamheid om tegen te komen. En hoe vaak hoor je David Ackles (‘Down River’) nog tegenwoordig? Of de door Brian Wilson van The Beach Boys ontdekte  eendagsvlieg, maar daarom niet minder relevante The Millennium?

Groot project nummer twee

Hier dan de beloofde onthulling van het tweede grote project waar ik de laatste tijd mee bezig ben. (Kijk hier voor de eerste.) Na maanden, wat zeg ik: jaren, van rondlopen met dit idee ben ik er nu eindelijk maar eens aan begonnen: een serieuze poging tot schrijven. Dagelijkse tweets en blogposts zijn natuurlijk niet echt geschikt om grote verhalen te vertellen, hoe leuk ik bloggen en twitteren ook vind.

De afgelopen maanden heb ik dan ook flink zitten schrijven aan mijn verhaal, of om in vaktermen te spreken: mijn manuscript. Ik zit nu op om en nabij de 76.000 woorden, wat een gemiddelde omvang is voor een roman, als ik de definities er eens op na sla. Hier en daar heb ik al wat korte stukjes laten lezen aan een paar mensen, vooral om te kijken of mijn schrijfstijl bevalt, of het verhaal aansprekend genoeg is en of alles wel overkomt op de manier die ik bedoeld heb.

Ik zit nu in de afrondende fase van wat (nu) het laatste hoofdstuk is. Het zou ook zomaar kunnen dat ik inspiratie vind om het verhaal nog meer uit te breiden, dus dan is het nog lang niet het laatste hoofdstuk. De vraag is wat ik er hierna mee ga doen. Misschien houd ik het voor mezelf, misschien stap ik er in een zelfverzekerde opwelling mee naar een uitgeverij, of misschien ga ik het heel modern via crowdsourcing aanbieden op TenPages. Voorlopig is het een leuke, nieuwe, maar zeker ook serieuze hobby.

Paas 2

Paas 1

Metric - Gimme Sympathy

Dagje dierentuin

8 maanden

Warm welkom

Fiets foetsie

Gisteravond voor het eerst sinds maanden weer eens een stukje gaan fietsen. Die was sinds we in het nieuwe huis wonen, nog nooit buiten het schuurtje geweest. Dus wij op de fiets naar de oma van Mrs Attorama. (Zie ook de foto.) We waren amper een uurtje binnen. Toen we buiten kwamen, zagen we de fiets van Mrs Attorama nog keurig in de fietsenstalling staan. Van mijn fiets was echter geen spoor meer te bekennen. Waarschijnlijk gewoon de sloten doorgeknipt en ervandoor gegaan. Fiets foetsie.

Nog meer avondje familie

Eerste concert

Oasis, op 27 november 1997, in de Brabanthallen in Den Bosch. Medebezoekers Ad en Eric, als jullie dit lezen: herinnert jullie je zich deze nog? Als muzikaal kind van de jaren negentig was Britpop natuurlijk een onvermijdelijk deel van mijn muzikale ervaringen. Mij drie nog meest levendige herinneringen aan het concert zijn als volgt.

Ten eerste de file. Naar Den Bosch was al niet naast de deur, maar we kwamen in een ontzettend lange en hardnekkige file terecht. Letterlijk tot aan de parkeergarage ging het stapvoets. We kwamen dan ook ruim een uur na aanvang van het concert binnen. We konden nog net de laatste klanken van het voorprogramma, The Seahorses, horen. Ondanks onze vertraging waren we dus precies op tijd om Oasis te horen spelen.

Ten tweede was er de complicerende factor dat Oasis kort voor deze tour het album 'Be Here Now' had uitgebracht. Zo recent dat ik het zelf nog niet in huis had en ik slechts een of twee dagen van tevoren de cd te leen kreeg van mijn medeconcertbezoeker. Alleen 'D'you Know What I Mean?' kende ik vanwege de airplay op MTV. Van de nieuwe nummers weet ik nog dat ik vooral 'Magic Pie' en 'Stand by Me', toen net uit op single, veel indruk vond maken tijdens het concert.

Ten derde was er de uitvoering van 'Live Forever'. In Engeland een grote hit voor Oasis, maar in Nederland was (en is) dit een redelijk onbekend nummer van de band. Op MTV, destijds nog grotendeels op Engeland gericht, kwam 'Live Forever' regelmatig voorbij en ik verbaasde mijn gezelschap door het hele lied te kunnen meezingen. Nog steeds vind ik 'Live Forever' een typisch voorbeeld van een succesvolle doorbraak, van licht rebellerende popmuziek en van de onbezonnen toekomstdromen van de jeugd.

Pluk en co

Record Store Day

Vandaag is dé dag van het jaar om naar de platenzaak te gaan: het is Record Store Day. In het hele land zijn bijzondere acties in cd-winkels. Zo treden onder anderen Tim Knol en Kraak&Smaak op in verschillende winkels in het hele land. Kijk op de officiële site voor alle aangesloten bands, winkels en acties. Bands als Foo Fighters en Gorillaz brengen speciaal voor vandaag nieuw albums al, al dan niet in een bijzondere uitgave. Dus waar of hoe je dit ook leest: koop een cd vandaag, in de winkel!

Alle tijd

Castingdirecteur Job Gosschalk wilde ook wel eens een film regisseren en heeft met 'Alle tijd' zijn eerste speelfilm afgeleverd. Maarten (een rol van Paul de Leeuw) heeft altijd voor zijn jongere zusje Molly (Karina Smulders) gezorgd en wanneer zij gaat samenwonen met haar vriend, krijgt Maarten door dat hij ook eens werk moet maken van zijn leven. De afwisselend komische en satirische situaties die dit oplevert, veranderen gaandeweg wanneer het verhaal een serieuze wending neemt.

De trailers van 'Alle tijd' geven een misleidend beeld en wekken ten onrechte de indruk dat het een topzware film is. De ziekte van Molly krijgt niet zoveel tijd toebedeeld als je zou verwachten. In plaats daarvan schotelt 'Alle tijd' de kijker een leuke mix voor van drama, komedie en satire. En, een niet geringe prestatie: voor het eerst in een film vergat ik dat ik naar Paul de Leeuw zat te kijken.

Nieuwe trailers:
* Something Borrowed (nog geen releasedatum). Liefde en vriendschap liggen dicht bij elkaar bij Kate Hudson, Ginnifer Goodwin en Colin Egglesfield.
* Water for Elephants (release op 5 mei). Liefde in het circus, met Reese Witherspoon en Robert Pattinson.

Eerste single

Eigenlijk zou dit bericht moeten gaan over 'Gebabbel/Vlieg met me mee naar de regenboog' van Paul de Leeuw. Aangezien dat een plaatje is uit november 1992, is dat dus blijkbaar de eerste single die ik ooit gekocht heb. Alleen: dat kan ik mij dus totaal niet herinneren. Ik weet niet waar of wanneer ik die single gekocht heb en ik koester er ook geen bijzondere herinneringen aan. Vandaar dat ik een klein beetje smokkel: voor deze rubriek bestempel ik 'Almost Unreal' van Roxette, uit mei 1993, als mijn eerste single.



Persoonlijk
Bij mij in het dorp zat geen platenzaak – die zit daar nog steeds niet, overigens – en de dichtstbijzijnde cd-winkel zat een paar dorpjes verderop, tien kilometer fietsen. De winkel had het singletje niet op voorraad, ik moest het bestellen en kreeg te horen dat het op vrijdag voor mij klaar zou liggen. Dus ik 's morgens vroeg, in de regen, een heel stuk door de polder fietsen – om bij de winkel te horen te krijgen dat de leverancier nog niet was geweest. Geduldig wachtte ik in de platenzaak tot de nieuwe voorraad geleverd werd. (Het idee om in de tussentijd even te gaan winkelen of een kopje koffie te gaan drinken zat er op mijn 13e nog niet echt in.) Ik kocht het singletje, fietste het hele stuk door de polder en door de regen terug naar huis, rende naar mijn kamer en draaide het liedje de rest van de dag. Ik kan me niet voorstellen hoe tegenwoordig het downloaden van een liedje dezelfde muzikale voldoening geeft. Maar dit terzijde. Daar heb ik het al eens eerder over gehad.

Zo zit het dus
Per Gessle, schrijver en gitarist van Roxette, schreef 'Almost Unreal' voor de Disney-film 'Hocus Pocus'. Dat verklaart meteen de tekst van het refrein: "I love when you do that hocus pocus to me". In tegenstelling tot Gessles bedoeling belandde het liedje echter op de soundtrack van de bar slechte gameverfilming 'Super Mario Bros', iets waar Gessle nog steeds kwaad over is. In de meeste Europese landen belandde 'Almost Unreal' in de top tien van de hitlijsten, maar in Nederland bleef het plaatje steken op de 31e plaats van de Top 40. Daarmee was het de slechtst scorende plaat die Roxette tot dat moment had uitgebracht.

Met de kennis van nu
'Almost Unreal' begint rustig en komt pas in het refrein flink op stoom. Er zit een groot contrast tussen de rustige coupletten en het stevige refrein. Een iets te groot contrast, als je het mij vraagt. Het plaatje klinkt wat ongeïnspireerd, waarvan de door Gessle zelf gezongen bridge nog het beste voorbeeld is: "It's a crazy world out there / Let's hope our friends are in good hands tonight". Per Gessle is zelf achteraf niet zo te spreken over 'Almost Unreal' en noemt het liedje een uitstekend voorbeeld voor iemand die ooit een parodie van Roxette wil maken.

Conclusie
Aardig liedje, maar niet bijzonder. De moeite waard om kilometers door de regen te fietsen? Waarschijnlijk niet.

Berichtgeving

De gebeurtenissen in Alphen aan den Rijn van zaterdag zijn meteen een keuring voor de Nederlandse journalistiek. De NOS toonde zich zaterdag al niet van zijn al te beste kant door tijdens een live-uitzending vier keer dezelfde persconferentie voorbij te laten komen. Elsevier gooit er vandaag nog een schepje bovenop door rare insinuaties te maken naar blowen, het spelen van gewelddadige games en een oma die thrillers heeft geschreven. Als we die lijn doortrekken, behoren de kleinkinderen van Appie Baantjer dan ook tot een risicocategorie?

+6m

Zoals beloofd vorige week: de onthulling van één van de drie 'grote projecten' die mij de laatste tijd hebben bezig gehouden. De eerste onthulling gaat over werk. Het is namelijk lange tijd onduidelijk geweest of ik op mijn huidige werkplek kon blijven. Vandaag is dan eindelijk bekend geworden dat mijn arbeidsovereenkomst met een halfjaar verlengd is. De afgelopen weken (zo niet: maanden) heb ik dan ook veel tijd besteed aan het zoeken naar vacatures, het schrijven van sollicitatiebrieven en af en toe op gesprek gaan. Maar daar kon ik natuurlijk weinig over bloggen. Tot vandaag.

Bankzitter

Alphen

Een middagje in de tuin. Laat ik eens op mijn mobiel kijken of er nog wat gebeurd is. En dan lees je ineens van het drama in Alphen. Vlakbij de school waar ik op gezeten heb. Niet te geloven. Dat dit mogelijk is. Dat dit gebeurt. Niet te geloven.

Wasgij?

Best moeilijk, zo zonder voorbeeld.

15k

Jeej, alweer een nieuwe mijlpaal! Vijftienduizend bezoekers! Dat gaat hard zo. Dat zal ongetwijfeld iets te maken hebben met de koppeling vanuit Twitter en Facebook. Helaas heb ik wat minder tijd om te bloggen dan ik zou willen, maar dat heeft te maken met een groot project waar ik mee bezig ben. Of liever: drie grote projecten. Onthullingen volgen spoedig, dus hou dit blog in de gaten!

Ons optrekje

Dit weekend dan.

Wind? Hoezo?