Onze 'huisartiest' Vanessa Peters heeft een nieuw album: 'Sweetheart, Keep Your Chin Up'. Onze buurman, die een speciaal dankwoord krijgt op de cd, was zo vriendelijk om ons een exemplaar ter recensie te geven. Bij het eerstvolgende huisconcert kopen we uiteraard gewoon ons eigen exemplaar.
Het blijft een ongelooflijk voorrecht om wat meer achtergronden van Vanessa Peters te kennen. Het nummer 'Drowning in Amsterdam' bijvoorbeeld, waarvan wij al een vroege versie bij een huisconcert te horen hebben gekregen, een uitgewerkte versie tijdens een concert in Utrecht – en dan nu de albumversie. Bovendien is het erg leuk om een artieste die heen en weer pendelt tussen Texas en Italië te horen zingen over de Amstel.
'Sweetheart' is een goed album en toont enige muzikale ontwikkeling voor de groep. De arrangementen zijn wat uitgebreider en de folky benadering die het voorgaande album 'Little Films' zo kenmerkte, is hier en daar losgelaten voor wat steviger gitaren. Een grotere muzikale diversiteit is het gevolg. In dat opzicht is dit vervolg een verbetering te noemen, maar toch knaagt er iets.
Anderzijds is 'Sweetheart' een wat voorspelbaar album. De muzikale ontwikkeling is wel aanwezig, maar gering. De teksten verhalen (opnieuw) over anti-oorlogsboodschappen, misgelopen kansen en hoe je ondanks alles een positieve houding moet aannemen. Het album valt, dankzij de sterke voorganger, toch een beetje tegen. De kwaliteit is hoog, maar we zijn niet anders gewend.
Begrijp me niet verkeerd: Vanessa Peters verdient een groot publiek en ik hoop van harte dat de grote commerciële doorbraak nu eindelijk eens plaatsvindt. Peters' zangstem is nog steeds ongelooflijk mooi en weet bijzonder te boeien. 'Sweetheart, Keep Your Chin Up' is opnieuw een goed album, maar weet nergens echt te verrassen of beter uit de hoek te komen dan 'Little Films'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat een reactie op dit bericht achter!